67 Анаң, сырайына тӱкӱріп, сохханнар Аны. Пасхалары, тізең, наахтап,
Ол іди теенде, хыринда турчатхан хадағҷыларның пірсі, Аны наағынаң сабызып, теен: – Хайди полып, улуғ абысха піди нандырчазың? –
Чаба тӱкӱріп, сымыхтар алып, пазынаң сапханнар.
Хайзылары Ағаа тӱкӱргеннер, хараан чаба палғап, Аны саап ала чоохтанғаннар: – Че, ухаанҷыла амды! Нымысчыларынаң ала Иисусты наахтааннар.
Мин, тізең, тіпчем сірерге: чабал итчеткен кізее тоғырланма. Че пірее кізі оң наағыңнаң сабысса, син ағаа сол наағыңны тут пир.
Иисусха кӧрееңер. Ол пістің киртінізібісті пастабызып, аны толдыра итче. Аны сағыпчатхан ӧріністі Иисус пілген. Че пастап, Ол уйаттаң хорыхпин, кіресте ирее кӧрген. Амды, тізең, Ол Худайның оң саринда одырча.
Изен ползын, Иудей ханы! – хысхырғаннар Ағаа. Іди хысхырып, Аны сырайынаң сапханнар.
Чааҷылар Аны пазынаң сымыхнаң саап, чаба тӱкӱргеннер паза, кӱрленіп ала, тізекке тӱзіп, Ағаа пазыраачых полғаннар.
Пісті хомайлапчалар, піс чахсынаң нандырчабыс. Пу чирдегі кізілерге піс похсах осхаспыс. Сағам даа піс – тастанды.
Ағаа кӱлерлер, чаба тӱкӱрерлер, соғарлар анаң ӧдір саларлар. Че ӱзінҷі кӱнінде Ол тіріл парар.
тееннер: – Ухаанҷыла піске, Мессий! Че, чоохта, кем сапты Сині?