23 Иисус, тізең, Пётрзар айланып, чоохтанған: – Хыйа пар Миннең, сайтан! Син Минің чолымны туйухтапчазың, синің сағызың Худайдаң нимес, кізілердең.
Оларның тӱгенҷізі – ӧлім, оларның худайлары – хурсахтары, сабланыстары – уйат пілбесте. Олар пу чирде чуртапчатхан кізілер чіли сағынчалар.
Чирдегі нимес, ӧӧркідегі нимелердеңер сағынчадыңар.
Иисус, тізең, хайбағыныбызып, ӱгренҷілеріне кӧріп ала, Пётрны тығырған: – Аар пар Миннең, сайтан. Син Худайнин сағынминчазың, кізі синҷе сағыстығзың.
Хыйа пар Миннең, сайтан. Худай Пічиинде піди пазыл парған: «Позыңның Хан Худайыңа пазыр паза Аның на нымысчызы пол», – теен ағаа андада Иисус.
Мин сірерні, он ікі ӱгренҷіні, таллап, алғаам нимес пе зе? Че сірернің пірсі сайтанның нымысчызы, – нандырған Иисус.
Хыйа пар Миннең, сайтан. Худай Пічиинде піди пазыл парған: «Хан Худайыңа пазыр паза Аның на нымысчызы пол», – нандырған ағаа Иисус.
Аннаңар удур-тӧдір хомайласпаңар. Улам харындастың чолына харылҷаң ниме салбастаңар, аны сӱрнӱктірбестеңер сағыныңар.
Ит чібеені, араға іспеені паза харындазыңны харылдырчатхан, алай изі чохтандырчатхан, алай чазығ итчеткен нимені итпеені артых полар.
Чир ӱстӱне хыҷаланыстардаң хыйал поладыр; хыҷаланыстар хайди даа килерге киректер, че кемнең пастыра ол хыҷаланыстар килче, ол кізее хыйал.
Пётр, Аны оортах хығырып алып, Ағаа удурлазып, чоохтан сыххан: – Позыңны айадах, Хан-пигім! Полбас андағ ниме Синнең!