25 Че ол ипчі, пас киліп, Ағаа мӧкейіп пазырып, алданған: – Хан-пигім! Мағаа полыс пир.
Кӧп хати чабал хут, аны чох идерге полып, отха паза суға тастаан. Пірее ниме ит полар ползаң, піске айап, полыс пирдек.
Кізілер оларны тысханнар, че олар уламох тың хысхырғаннар: – Айадах піске, Хан-пигібіс, Давидтің тӧлі!
Кимеде одырғаннар, Иисуссар пас киліп, мӧкейіп пазырып чоохтанғаннар: – Син сынап таа Худай Оолғы полтырзың.
Оолағастың пабазының харахтары частанып, ол сах андох алданып ала Ағаа теен: – Киртінчем, Хан-пигім, полыс пир мағаа, киртінізім тыыт пир.
Мына чызығ палығлығ кізі, Андар пас киліп, Аның алнында тізекке тӱзіп, чоохтанған: – Хан-пигім! Хынзаң, мині арығлап поларзың. –
Ол, тізең, нандырып, теен: – Олғаннар чіҷең халасты, алып, адайларға тастап пирчеткені чахсы нимес. –