36 Піди чоохтанған Ол: – Авва Пабам! Прай ниме Синің холыңда: пу ӱлӱзімні хыйа ит пир Мағаа. Че, Мин хынғанни итпе, Позыңның кӧңнін толдыр.
Сірер Аның палалары полчазар. Худай сірернің чӱректеріңе Позының Оолғының Худын ысхан. Ол Хут «Авва, Пабам» тіп хығырча.
Мин Позым хынғанни пір дее ниме ит полбинчам. Хайди исчем, ідӧк чарғылапчам. Минің чарғым орта. Мин Позымның кӧңнімҷе пір дее ниме идерге кӱстенминчем, че Мині ысхан Пабамның кӧңнінең итчем.
Піс Ағаа киртістіг полбазабыс таа, Ол киртістіг халар – Позынаң тӧдір пазын полбинча нооза.
Амды Мин чочыныстығ сағыссырасха пастырчам! Ниме Мин тіп поларбын? «Пабам! Осхыр Мині ӧлер тустаң!» тіп сурыним ма? Че Мин ол тустың ӱчӱн пу чир ӱстӱне килгем.
Минің ӱгредиим мӧгі чуртасха ізеніс пирче. Пу чуртасты чойны пілбес Худай тустар пасталғалаххаох молҷаан.
Иисус Позын пазынҷыхтаан, ӧлімге, кіресте ӧлімге дее читіре, сӧс истеечі полған.
Хылызыңны нандыра сух сал! Пабамның Мағаа пирген ӱлӱс чірчезінең іспим ме? – теен Пётрға Иисус.
Иисус, оларзар кӧрібізіп, теен: – Кізілер ит полбас ниме ол, Худай ла идер аны. Худай прай ниме ит полар.
Мині ысхан Пабамның кӧңнін толдырып, Аның киреен ит салары Минің чиизім полча, – нандырча Иисус. –
Позы, тізең, оортах арах пастыр парып, чирге тӱңдере тӱзіп, пазыр сыххан: – Пабам! Оңдай пар полза, пу хыйаллығ чірчені Миннең оортах ал! Че Мин хынғанни нимес, Син хынғанни ползын!
Сірер, тізең, піди пазырыңар: Тигірдегі Пабабыс! Синің Адың сабланзын;
Худайның киречілезі паза молҷаа алызар чоғыллар. Оларны пиріп, Худай чойлан полбас. Аннаңар піс, пу ізеніске килген чон, аның толарына кӧмес тее ікінҷілебинчебіс.
Анаң ікінҷізін оортах парып, Ол пазыр сыххан: – Пабам! Пу ӱлӱс Миннең хыйа иртчее чох полып, Мағаа ол ӱлӱсті хайди даа иртерге килісчетсе, Синің кӧңніңҷе ползын.
Нандыра киліп, кӧрзе, пайаағы ӱгренҷілері узупчалар. Андада Ол Пётрға теен: – Симон, син узупчазың ма? Пір час таа узубин пол полбадың ма?
Пол поларбыс, – нандырғаннар олар. Иисус, тізең, оларға теен: – Мин іскен ідістең ізерзер, Минӧк чіли кіреске тӱзерзер.