46 Иисус тың табыснаң хысхыра тӱскен: – Пабам! Синің холыңа Позымның худын пирчем! Іди чоохтанып, Ол тынын позыдыбысхан.
Анаң, «Иисус Хан-пигім! Минің тынымны алып ал» тіп чоохтанып ала, пазырчатхан Стефанны тастарнаң чаалааннар.
Иисус, арағаны сорып, чоохтанған: – Полҷаң ниме пол парды! Анаң, пазын тӱзірібізіп, ӱреп парған.
Аны сӧклееннер, ол, тізең, удур тапсабаан. Ол ирееленген, че пірдеезіне хыҷанмаан. Орта Чарғыҷының холына ол прай нимезін пирібіскен.
Иисус чир ӱстӱнде чӧргенде, пазырып ала, харах чазын тӧгіп, оорлап, Худайны алдаан. Аның Иисусты ӧлімнең ал халар оңдай полған нооза. Иисус, Худайны улуғлап, Аның чооғын искен, аннаңар Худай Аның алданызын ис салған.