57 Мин Аны пілбинчем, – теен ол ипчее Пётр, Иисустаң хыйа полып.
Чазыхтарыбыстаңар пыросынзабыс, Худай, Позының сӧзіне турыстығ полып, орта нимее хынып, піске чазыхтарыбысты позыдар паза ноо даа чой нимедең пісті арығлир.
Чазыхтарың тасталзын тіп, пыросыныңар паза Худайзар айланыңар.
Чох, – пазох нандырған Пётр. Сах андох питук тапсабысхан.
Симон-Пётр, турып, чылынчатхан. – Син аның ӱгренҷілерінің пірсі нимессің ме? – сурғаннар аннаң. – Чох, – нандырған Пётр.
Че кем кізілер кӧзіне Миннең хыйа полыбызар, Мин дее аннаң Худай ангеллерінің алнында хыйа полыбызарбын.
Че ол, прайзының кӧзіне тоғыр саап, теен: – Пілбинчем, нимедеңер чоохтанчазың.
Че кем кізілернің алнында Миннең хыйа полыбызар, Мин дее Тигірдегі Пабамның алнында аннаң хыйа полыбызарбын. –
Пір чалҷы ипчі, аның от хазында одырчатханын кӧр салып, андар хази кӧріп, чоохтанған: – Пу даа кізі Иисуснаң хада полған. –
Тӱрче полбинаң, пазох пір кізі, Пётрны кӧр салып, теен: – Син дее оларның пірсізің. Че Пётр ол кізее нандырған: – Чох.