51 Андада Иисус тібіскен: – Тохтаңар, чидер. Ол, нымысчының хулаана холын теертіп, имнебіскен.
Мин, Павел, сірернің араңарда полғанда, тідінмес, ырахтаң, тізең, сірерні хатығлаачы тіп тітірчеткен кізі, сірердең сурынчам. Христос чіли, амырнаң паза чахсынаң сірерге алданчам:
Чабалға пастыртпа, чабалны чахсынаң чиңіп алчат.
Мин оларнаң хада чир ӱстӱнде полғанда, оларны, Мағаа пиргеннеріңні, Синің кӱзіңнең хайраллап халғам. Худай Пічиинде пазыл парғаны толзын тіп, Мині садар кізідең – «ӧлімге салылған оолдаң» – пасхазын, пірдеезін чідірбеем.
Оларның пірсі, тізең, хылыс сығара тартып, иң улуғ абыстың нымысчызының оң хулаан ӱзе сабысхан.
Анаң Иисус Позын тударға килген улуғ абыстарға, храм хадағҷыларының пастыхтарына паза ах сағалларға теен: – Сірер хылыстарнаң паза ӧзектернең Мині, сайбағҷыны ла чіли, тударға килдіңер бе!
Че Павел, тыыда чоохтанып, аны тохтадыбысхан: – Позыңа хомай ниме итпе. Піс прайзыбыс мындабыс.