29 Че улуғ оолғы пабазына нандырған: «Мин, мынҷа чыл синде тоғын салып, хаҷан даа сағаа харыспаам, че син мағаа, арғыстарымнаң хада кӱлеттеп аларға, ӧскіҷекті дее сох пирбеезің.
Сірер тіпчезер: „Мин пайбын, пайып пардым, мағаа пір дее ниме кирек чоғыл“. Че постарыңның хайдағ часка чох айастығ, тіленҷік, харах чох паза чалаас полчатханнарыңны сизінминчезер.
Истіп пілчеткен кізі, Худай Худы тигіриблерге ниме тіпчеткенін, иссін. Чиңіс тутхан кізее тигірдең тӱскен чазырған тамахты чирге пирербін. Мин ағаа наа ат-сола пазыл парған ах тасты пирербін. Аны алған кізідең пасха ол ат-соланы пірдеезі пілбинче».
Худайның хайди ахтапчатханын пілбин, олар постары ахтанып аларға харасчалар. Аның ӱчӱн олар постарын ахтапчатхан Худайның холына пирбееннер.
Мин хаҷан-да чахығ пілбин чуртаан полғам. Че хаҷан чахығ килгенінде, чазых тіріл парған.
Син хатығ кізізің: салбаан даа нимені алып алчазың, таарыбаан даа асты кизіп алчазың, аннаңар мин синнең хорыххам».
Анаң Иисус, постарын арығ чӱректіг кізібін тіп сананып, пасхаларын нимее салбинчатханнарға мындағ кип-чоох чоохтап пирген: –
Сірер дее, прай чахаан нимелерні толдыр салып, чоохтаныңар: «Піс олаңай ла чалҷыларбыс. Иділҷең нимелерні ле ит салдыбыс».
Тіпчем сірерге, тигірде дее пыросынчатхан пір кізее ӧрініс, пыросынарын кирексібинчеткен тоғызон тоғыс арығ чӱректіг кізее ӧрінгенінең, хай хай улуғ полар.
«Соонаң килгеннері пір ле час тоғынғаннар, че син оларны піснең, кӱн тооза ізіге пызып ала тоғынғаннарнаң, тиң иттің».
Амды нименең махтанҷаң? Пір дее нименең. Арса, чахығны толдырчатханнаң махтанҷаң ма? Чох, чарабас. Киртініснең не махтанарға чарир.
Чахығ киректері хоостыра Аның алнында пірдеезі ахтан полбас. Чахығ піске чазых ниме полчатханын пілерін не пирче.
Улуғ оолғы, тарын парып, тураа кірерге хынмаан. Андада пабазы, сых киліп, алданып, аны тураа кірерге хығырған.
Че хаҷан пу оолғың, хайда-да ипчілернең кӱлеттеп чӧріп, ис-пайыңны ӱрет салып, айлан килгенде, син ағаа симіс пызо сох пирдің».