42 Елисавет, тізең, ӧтіг табыснаң чоохтанған: – Ипчілернің иң алғастығы синзің, істіңдегі дее пала алғастығ!
Хан Худайның адынаң Килчеткенге алғас ползын! Тигірде амыр хоных паза Худайға сабланыс ползын!
Ангел, Мариязар киліп, теен: – Изен, Худай паарсазы тӱскен хыс! Хан Худай синнең хада. Ипчі кізілернің иң алғастығы синзің.
Минзер, Позының олаңай ла хулынзар, кӧрізін айландырғаны ӱчӱн! Мыннаң мындар, кӱстіг Худайның мағаа ит пирген илбек киректері ӱчӱн, прай чоннар мині часкалығ тирлер! Аның ады ах-арығ;
Иисусха кӧрееңер. Ол пістің киртінізібісті пастабызып, аны толдыра итче. Аны сағыпчатхан ӧріністі Иисус пілген. Че пастап, Ол уйаттаң хорыхпин, кіресте ирее кӧрген. Амды, тізең, Ол Худайның оң саринда одырча.
Илбек ӧбекелер оларның пабалары полчалар. Иді-ханы хоостыра Христос таа оларның тӧлі полып тӧреен. Ол хаҷанға даа прай нименің алғыстығ Худайы полча. Аминь.
Елисавет Марияның изен-минді теенін ис салғандох, істіндегі палазы туғли тӱскен. Елисаветке Худай Худы тол парыбысхан.
Хайди полдым мин, ноға Хан-пигімнің іҷезі минзер килді?