22 Захарий, сых киліп, кізілернең чоохтас полбаан; олар, тізең, Захарийнің храмда ангелні кӧргенін сизін салғаннар. Ол, чоохтан полбин, оларнаң танығларнаң тіл алысхан.
Анаң, пабазынзар икіп, паланы хайди адирың килче тіп сурғаннар.
Анзы чаратханда, тізең, Павел, пасхыста турып, танығ пиріп, холын кӧдірген. Кізілер сып-сым пол парғаннарында, ол еврей тілінең піди чоохтан сыххан:
Иудейлер постарының аразынаң Александрны сығара іткеннер. Кізілер аразынаң кем-де ағаа ниме идерге кирек полчатханын чоохтаан. Александр, холын кӧдіріп, кізілерге чоохтанарға иткен.
Пётр, оларны тохтада, холын кӧдірібізіп, Хан Худайның позын харибдең хайди позытханын чоохтап пиріп, теен: – Пу нимедеңер Иаковнаң харындастарға искір пиріңер. Анаң тасхар сығып, пасха чирзер парыбысхан.
Кемнеңер іди чоохтапчатханын Иисустаң сурзын тіп, Симон-Пётр ол ӱгренҷее танығ пирібіскен.
Ол туста чон, Захарийні сахтап, аның храмда ӱр тудылчатханына таңнаан.
Захарийнің храмда тоғынҷаң кӱннері ирт парғанда, ол ибінзер айлан килген.