11 Ол оларға, чир-чалбахтың кнезін – сайтанны – чарғылап, Худайның чарғызын кӧзіт пирер.
Амды прай чирге чарғы тӱсті. Сайтан, чирнің кнезі, мыннаң сӱрдіртер.
Иң пурунғыдаң пеер сайтан чазых итче, аннаңар чазых итчеткен дее кізі сайтанның кізізі полча. Худай Оолғы сайтанның киректерін чох идерге килген.
Пу палалар ит-ханнығ кізілер полчатханнаңар, Иисус таа оларох осхас: кізі ит-ханында килген. Ол анзын кізілерні ӧлімге ағылҷаң кӱзі пар сайтанны Позының ӧлімінең чиңіп алар ӱчӱн иткен.
Пастыхтарның паза ӱлгӱлернің кӱзін пылазып, оларны прай чоннарның алнында іле сығарып, Позының чиңізін пайрам чорығынаң таныхтаан.
Ол кізілер киртінминчелер. Пу чабал тустың худайы полчатхан сайтан оларның сағыстарын харасхыда тутча. Ол Христостың сабланызынаңар чарлапчатхан Чахсы Хабарның чариин кӧрерге пирбинче. Че Христос Худайның омазы полча нооза.
Чир-чалбахтың кнезі – сайтан – чағын, аннаңар Мағаа сірернең чоохтазарға ӱр халбады. Аның Миннең устаҷаң ӱлгӱзі чоғыл.
Мына! Ол пулуттарынаң хада килир. Аны полған на кізі кӧр салар, Аны кіреске хазаан кізілер дее кӧр саларлар. Прай чир ӱстӱндегі чоннар Аның алнында сыхтирлар. Ана іди полар. Аминь! –
Хан Худайның чахии хоостыра пӱӱнгі тигірнең чир от-чалыннаң чох иділер ӱчӱн хайраллалча. Ол чарғы кӱнінде, Хан Худайны улуғлабинчатхан кізілерні чох итчең кӱнде, полар.
Полған на кізее, пір хати ӧліп, Худайның чарғызында турарға киліс парча.
Кіреске тӱзерінеңер, кізілернің пастарына хол салардаңар, ӧліглер тірілерінеңер паза тӱгенҷі кӱннің чарғызынаңар чоохтаспааңар.
Хаҷан-да сірер, пу чир ӱстӱндегілернің чабал чолларынҷа парып, чир ӱстӱнде ӱлгӱ тутчатхан кнестің кӧңнінҷе полғазар. Ол ам даа Худайның чооғын испинчеткен кізілерні толғап парча.
Аннаңар, тузы читкелекке, Хан-пиг килгелекке, пір дее нимені ӱзӱрбеңер. Ол харасхыда чазырыл парғанны чарыдыбызар, чӱректегізін іле сығарыбызар. Андада полғанына ла Худайдаң махтас полар.
Иисус піске чахаан: кізілерні ӱгредіп, Позының тіріг паза ӧліг кізілерге Худай турғысхан Чарғыҷы полчатханын киречілирге.
Иисус оларға теен: – Тигірдең чалын на чіли тӱсчеткен сайтанны кӧргем.
Тіпчем сірерге, полған на алас-улас сӧс ӱчӱн кізілер чарғы кӱнінде нандырарлар.
«Мына Минің таллап алған Оолғым, Ол Минің хынғаным, Ағаа Минің кӧңнім ӧрінче. Ағаа Позымның Худымны пирербін. Ол, тізең, Минің чарғымны чоннарға искірер.
Андада амырны пирчеткен Худай тӱрче поларынаң сайтанны, сірернің азааңар алтына тастап, чох ит салар. Хан-пигібіс Иисус Христостың паарсазы сірернең хада ползын.
Ідӧк Худай кізілернің чазыт киректерін Иисус Христостың пастыра чарғылир кӱнде полар. Анзынаңар мин чарлаан Чахсы Хабарда чоохталча.
Син оларға харахтарын ас пирерге кирексің: харасхыдаң чарыхсар, сайтан ӱлгӱзінең Худайзар айланар иде, Мағаа киртініп, чазыхтарынаң позып алар иде, паза Минің таллап алған кізілерімнің аразында орын алар иде».
Павел арығ чӱректіг чуртирдаңар, посты хатығ тудардаңар паза килер чарғыдаңар чоохтап сыхханда, Феликс хорых парған. – Че амды пар. Маң полза, мин сині хығыртыбызарбын, – теен ол.
Мин сағам кӧп ниме чоохтап пирерҷікпін, че сірер аны амды оңарбассар.