4 Савл чирзер аңдарыл парған, анаң тигірзертін ағаа ӱн истіле тӱскен: – Савл, Савл! Ноға син Мині сӱрчезің? –
Кізі иді-ханы пӱкӱл, че аның чӱллері кӧп полча нооза. Ол пір ит-ханның чӱллері кӧп тее ползалар, хада-пірге пір ит-хан полчалар. Ідӧк Христос.
Худайның паарсах таа, хатығ даа хылынчатханын сизініп одыр: Позынаң хыйа полыбысханнарға хатығ хылынча, Худайның паарсазында чӧрерге кӱстенчетсең, паарсах полар. Андағ полбаза, син дее кизіл парарзың.
Піс, тізең, Христостың ит-сӧӧгінің чардыхтары полчабыс, Аның иді-ханынаңмыс, Аның сӧӧктерінеңміс нооза.
Синің пасхаларынаң нимең артыхтыр? Син албаан ниме пар ба? Алғанда, тізең, албаан чіли, нимее махтан чӧрзің.
Олар азыранып алғанда, Иисус Симон-Пётрдаң сурған: – Ионаның оолғы, Симон! Син Мағаа пасхаларынаң тың хынчазың ма? – Йа, Хан-пигім! Син пілчезің, мин Сағаа хынчам, – нандырған Пётр. – Минің хурағаннарымны хадар, – теен Иисус.
«Сынны сірерге тіпчем, сірер кічіг харындастарымның пірсіне иткен нимелерні мағаа даа иткезер» тіп нандырар оларға хан.
Мария! – теен Иисус. Мария, Иисуссар сырайынаң айланып, еврей тілінең «Раввуни», «Ӱгретчім», теен. –
Иисус «Минмін» теенде, олар, тӧдір пазып, чирге тӱскеннер. –
Иисус ағаа нандырған: – Марфа! Марфа! Син, кӧп нимедеңер сағыссырап, маң чохтанчазың,
Кинетін ипчі кізі, аның азахтарынзар тӱс парып, тынын позыдыбысхан. Пайаағы чиит ооллар, кір киліп, ол ипчінің ӧл парғанын кӧр салып, турадаң сығарып, апсаанаң хости чыып салғаннар.
Кемзер сірер, Хан-пигім? – сурыбысхан Савл. – Мин син хыйа сӱрчеткен Иисуспын. Сидік сағаа Миннең тоғыр кӱрезерге, – нандырған ағаа Хан-пиг. –