14 Хаҷан аны чӧптеп полбин салғаныбыста, піс, амырап парып, теебіс: – Че, Худай кӧңні толзын!
Пабам! Пу хыйаллығ чірчені Миннең хыйа апарыбызарға чаратхан ползаң! Итсе-де, Минің кӧңнімҷе нимес, Сининҷе ползын.
Анаң ікінҷізін оортах парып, Ол пазыр сыххан: – Пабам! Пу ӱлӱс Миннең хыйа иртчее чох полып, Мағаа ол ӱлӱсті хайди даа иртерге килісчетсе, Синің кӧңніңҷе ползын.
Позы, тізең, оортах арах пастыр парып, чирге тӱңдере тӱзіп, пазыр сыххан: – Пабам! Оңдай пар полза, пу хыйаллығ чірчені Миннең оортах ал! Че Мин хынғанни нимес, Син хынғанни ползын!
Синің хан-ӱлгӱң пеер килзін. Чир ӱстӱнде дее, тигірдегӧк чіли, Синің кӧңніңҷе прай ниме ползын.
Иисус оларға нандырған: – Пазырчатсаңар, піди тіңер: Тигірдегі Пабабыс! Синің Адың сабланзын; Синің хан-ӱлгӱң пеер килзін; Чир ӱстӱнде дее, тигірдегӧк чіли, Синің кӧңніңҷе прай ниме ползын.