16 пірееңер, тізең, «пар, сағыссыраба: чылынарзың, тох поларзың» тізеңер, че кирексеенні пирбезеңер, ноо тузадыр.
Хыныс чойырхос полбазын. Чабалны хырт кӧріңер. Чахсы нимее тартылыңар.
Мин сірерге чахығ пирбинчем, че македон кізілернің полызарға кӱстенчеткеннерінеңер чоохтап, сірернің сын хыныстарыңны сынапчам.
Иисус, ӱгренҷілерін хығырып, теен: – Мағаа пу чон айастығ, ӱс кӱн Миннең хада пол парирлар, чіҷең нимелері чоғыл. Чолда ӱзе майых парбазыннар тіп, азырабин позыдарға хынминчам. –
Мин астапчатханда, сірер мині азыраазар, сухсаанымда – суғ пиргезер, хонҷаң чир чох чӧрчеткенімде – тураңарда хондырғазар,
кип-азах чох полғанымда – тонандырғазар, ағырчатханымда – мині кӧргезер, харибде одырчатханымда – Минзер килгезер».
Иисус, тізең, теен ағаа: – Хызым! Киртінізің сині арачылады. Амыр-хазых чӧр, ағырииңнаң чазыл пар.