27 तर येशू वाकर हाँठ पकर्क उठाइलग्ल त, उ लौँरा उठ्क ठह्र्यागैल्।
27 पर येशू उ लौँदक हाँथ पकरके उठैलाँ ते ऊ ठरह्यागिल और चोखागिल।
तब पत्रुस वाकर दाहिन हाँठ पकर्क उठैल। तबहेँ वाकर पौली ओ घुट्ठी बलगर होगैलस।
तब येशू हुँकहार पञ्ज्र गैल, ओ हाँठ पकर्क हुँकहीन उठैल। तबहेँ ऊ चोखागैली ओ उहाँहुँकन्हक मानमर्जाट् करलग्ली।
पत्रुस हुँकहार हाँठ पकर्क हुँकहीन उठैल। तब पत्रुस सब विश्वासीन ओ विधवन बलैल ओ मुक जियल तबीतह हुँकन्हक जिम्मा लगादेल।
तब येशू उ आन्धर मनैयह हाँठ पकर्क डोर्यैटी गाउँक बाहर लैगिल। उहाँ आपन अङ्ग्रीम थुक्क वाकर आँखिम लगैल, ओ वाकरम हाँठ ढैक पुछ्ल, “टुँ कुछु द्याखटो?”
येशू उ लौँर्यक हाँठ पकर्क आपन भाषम कल, “तालिता कूमी।” याकर अर्थ हो, “बाबु, मै टोहीह कहटुँ, उठ्।”
यी बात सुन्क येशूह स्वाग लग्लन, तब उहाँ वाकरम हाँठ ढैक कल, “मै चाहटुँ, टुँ चोखाजाओ।”
उहाँ भीडक सब मनैन बाहर निकार्क अप्न भित्तर गैल, ओ लौँर्यक हाँठ पकर्क उठैल त लौँर्या उठगैल्।
तब भूत्वा चिल्लाइल, ओ उ लौँरह कर्रसे अइँठ्क वाकरमसे निक्रल, त उ लौँरा मुवलअस होगैल्। ओठे रहल मनै “लौँरा मुगैल्,” फे कल।
तबदोस्र येशू घरम गैल त, चेलावँ उहाँह गुपचुपम पुछ्ल, “हम्र काकर भूत्वह निक्राइ नैसेक्ली?”
सेनापति वाकर हाँठ पकर्क एकओँहर लैगिल ओ पुछ्ल, “टैँ महीह का कहक लाग बाट्या?”