70 तर ऊ सबजन्हक सामुन्ने इन्कार कर्टी कल, “टुँ का कहटो महीह थाहँ नैहो।”
70 पर ऊ सक्कुहुनके आघे अस्वीकार करके कहल, “तैँ का कहते, मै नै जन्थुँ।”
अपन्हेह बलगर विश्वासी सम्झना मनैया होस पुगाइपर्ठा, नकि त ऊ पापम फँससेकी।
तर डरप्वाँकहुँक्र, धोखेवाजहुँक्र, घिनलग्टिक काम करुइयन, ज्यानमाराहुँक्र, व्यभिचारीहुँक्र, मन्त्रतन्त्र करुइयन, मूर्तिपूजा करुइयन ओ झूट बोलुइयन यी सबजन आगी ओ गन्धक दन्कना कुण्डम फँक्वापैहीँ। यी द्वासर मृत्यु हो।”
यी सत्य हो। तर हुँकन्हक अविश्वासले करबेर जो हुँक्र हङ्ग्याअसक काट्गैलक हुइट, ओ टुह्रजुन विश्वास कर्लकओर्से कलमीम जोरगैलो। यी बातम घमण्ड जिन करो, बेनसे होसियार होओ।
पत्रुस दूरऽसे येशूक पाछपाछ प्रधान पूजारीक घरक अङ्नम पुग्ल। आब का हुइठा कैक ह्यारक लाग ऊ द्वरपालेन्हकठे जाक बैठ्ल।
तर म्वार बारेम धर्मशास्त्रम लिखल बात पूरा हुइक लाग टुह्र महीह पक्र आरलो।” तब सब चेलावँ उहाँह छोर्क भाग्गैल।
यी देख्क येशूकसँग रहलमध्ये एक जन तरवाल झिँक्क प्रधान पूजारीक कमारह झम्काइल, त वाकर कान च्वाट्टसे काटगैलस।
पत्रुस बाहर अङ्नम बैठलरलह। एकठो कमारी हुँकाहारठे आक कहल, “टुँ फे त गालीलसे आइल येशूकसँग रलहो।”
पत्रुस गेटठे गैल त और कमारी हुँकहीन द्याखल, ओ ओठे रहल मनैन कहल, “यी मनैया फे नासरतसे आइल येशूकसँग त रह।”
तर पत्रुस अस्वीकार कर्टी कल, “बाबु, टुँ का कहटो? मै ओहीह चिह्न्ना फे नैचिह्न्टुँ।”