20 भीडम रहल मनै कल, “टुँहीन भूत्वा लागरहल। टुँहीन के मुवाइ ख्वाजटा?”
20 भीड़ जवाफ देहल, “तुहिन्हे भूत्वा लागल बा। तुहिन्हे के मुवाई खोजता?”
हुँक्रमध्ये धेर जन कहटलह, “ओहीह भूत्वा लागरलस, ओ ऊ बौरारहल। टुह्र काजे वाकर बात सुन्ठो?”
यहूदी अगुवाहुँक्र उहाँह कल, “हमार कहल ठीक हो! टैँ सामरी हुइट्या, ओ टोहीह भूत्वा लागरहल।”
यहूदी अगुवाहुँक्र उहाँह कल, “आब हमन पक्का थाहाँ हुइल्, टुँहीन भूत्वा लग्लक्क हो। अब्राहामक मृत्यु हुइलन, अगमवक्ताहुँक्र फे मुल, तर टुँ ‘म्वार कहल मनुइयह कबु फे मुव नैपरहिँस’ कैक कठो!
येशू यी बात कल, काकरकि हुँक्र “ओहीह भूत लागरलस” कहटलह।
पावल बोल्टीबोल्टी बीचम फेस्तस बरा सोरले कल, “रै पावल, टैँ आब जातसे बौरागैल्या, ट्वार धेर विद्या टोहीह असिन बनाराखल।”
यी बात सुन्क फरिसीहुँक्र कल, “यी मनैया भूतन्हक रज्वा बालजिबुलक शक्तिले भूतन निक्रैठा।”
चेला आपन गुरुअस, ओ नोकर आपन मालिकअस हुइलसे धेर हो। यदि हुँक्र मै घरमालिकह त भूतन्हक रज्वा बालजिबुल कठ कलसे, घरपरिवारन झन् का कहीँ?
तर फरिसी समूहक मनैजुन असिक कहलग्ल, “यी त भूतन्हक रज्वक शक्तिले भूतन निक्रैठा।”
येशू कल, “महीह भूत्वा लागल नैहो, मै आपन बाबक आदर कर्ठुं, तर टुह्र म्वार अनादर कर्ठो।