Biblia Todo Logo
Bib sou entènèt

- Piblisite -




อิสยาห์ 15:5 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับ 1940

5 อก​ใจ​ของ​ข้าฯ​คร่ำ​ครวญ​วิตก​แทน​โม​อาบ, เมื่อ​เขา​หนี​ไป​ยัง​ตำบล​โซ​อา​ระ​และ​ไป​ถึง​เมือง​เอ​ลา​ธ​แดน​ที่​สาม, เขา​เดิน​ร้องไห้​ขึ้น​ไป​ยัง​ตำบล​ลูหิธ; กลาง​ทาง​ที่​จะ​ไป​ยัง​เมือง​โฮ​โร​นา​ยิม, เขา​ได้​ส่ง​เสียงร้อง​ไห้​รำพัน​ถึง​ความ​พินาศ.

Gade chapit la Kopi


Plis vèsyon

ฉบับมาตรฐาน

5 ใจของข้าพเจ้าร้องออกมาเพื่อโมอับ ผู้ลี้ภัยโมอับหนีไปยังเมืองโศอาร์ ไปยังเมืองเอกลัทเชลีชิยาห์ เพราะตามทางที่ขึ้นไปเมืองลูฮีท เขาขึ้นไปและร่ำไห้ ตามถนนสู่เมืองโฮโรนาอิม เขาเปล่งเสียงร้องถึงการถูกทำลาย

Gade chapit la Kopi

พระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับ KJV

5 จิ​ตใจของข้าพเจ้าจะร้องออกมาเพื่อโมอับ ผู้​หลบภัยของโมอั​บน​ั้นจะหนีไปยังโศอาร์ เหมือนยังวัวสาวที่​มีอายุ​สามปี เพราะตามทางขึ้นไปเมืองลู​ฮี​ท เขาจะขึ้นไปคร่ำครวญ ตามถนนสู่เมืองโฮโรนาอิม เขาจะเปล่งเสียงร้องถึงการทำลาย

Gade chapit la Kopi

พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย

5 ดวงใจของเราร่ำไห้ให้กับโมอับ ผู้ลี้ภัยของเขาเตลิดหนีไปไกลถึงโศอาร์ ไกลถึงเอกลัทเชลีชิยาห์ พวกเขาขึ้นไปตามทางสู่ลูฮีท ไปพลางร้องไห้พลาง พวกเขาคร่ำครวญเกี่ยวกับความย่อยยับของตน ไปตลอดทางสู่โฮโรนาอิม

Gade chapit la Kopi

พระคริสตธรรมคัมภีร์: ฉบับอ่านเข้าใจง่าย

5 จิตใจ​ของผม​ร้อง​ด้วย​ความเศร้า​ให้กับ​โมอับ คน​ของโมอับ​วิ่งหนี​ไปไกล​ถึง​โศอาร์ ไปถึง​เอกลัทเชลีชิยาห์ ผู้คน​หนีขึ้นไป​ตามทาง​บนภูเขา​ไปถึง​ลูฮีท พวกเขา​ก็​ร้องไห้​ใน​ระหว่างทาง​ที่ไป​โฮโรนาอิม พวกเขา​ร้องไห้​เสียงดังมาก

Gade chapit la Kopi

พระคัมภีร์ ฉบับแปลใหม่ (NTV)

5 “ใจ​ของ​เรา​ร่ำร้อง​เพื่อ​โมอับ ผู้​ลี้ภัย​ของ​เมือง​หลบ​หนี​ไป​ยัง​เมือง​โศอาร์ และ​เมือง​เอกลัทเชลีชิยาห์ เพราะ​พวก​เขา​ร้อง​รำพัน ขณะ​ที่​ขึ้น​ตาม​ทาง​ไป​ยัง​เมือง​ลูฮีท ตาม​ถนน​ที่​ไป​ยัง​เมือง​โฮโรนาอิม พวก​เขา​ส่งเสียง​ร้อง​คร่ำครวญ​อย่าง​สิ้น​หวัง

Gade chapit la Kopi




อิสยาห์ 15:5
23 Referans Kwoze  

ด้วยว่า​ใน​ทาง​ที่​ขึ้น​ไป​แห่ง​ลูฮิด​นั้น, จะ​มี​ความ​ร้องไห้​น้ำตาไหล​ขึ้น​ไป​ทุกเวลา, เพราะ​ใน​ทาง​ที่​ลง​ไป​แห่ง​โฮ​โร​นา​ยิม​นั้น, เขา​ได้ยิน​ความ​ทุกข์​ความ​ร้องไห้​แห่ง​ความ​ฉิบหาย,


มี​เสียงร้อง​ว่า, ความ​ทำลาย​ซ้อน​ความ​ทำลาย​มา​ถึง​แล้ว, เพราะ​ประเทศ​เสีย​หมด​แล้ว. ทับ​ที่​อาศัย​ของ​ข้าพ​เจ้า​เสีย​ไป​โดยเร็ว​พลัน, แล​ผ้า​ม่าน​ทั้ง​หลาย​ของ​ข้าพ​เจ้า​ก็​เสีย​ใน​ประเดี๋ยวเดียว.


ถึง​ตัว​ข้าพ​เจ้า​ไม่​ได้​ด่วนๆ ไป​จาก​ที่​เป็น​ครู​สอน​ศาสนา​ตาม​พระองค์, หรือ​ข้าพ​เจ้า​ไม่​ได้​ปรารถนา​วัน​เป็น​อันตราย​นั้น, พระองค์​ได้​ทรง​ทราบ​อยู่​แล้ว. คำ​ที่​ออก​ริมฝีปาก​ของ​ข้าพ​เจ้า​ได้​อยู่​ตรง​ต่อ​พระ​พัก​ตร​พระองค์.


แต่ทว่า​ถ้า​เจ้า​ทั้ง​หลาย​จะ​ไม่​ฟัง​คำ​นี้, ใจ​ของ​ข้าพ​เจ้า​จะ​ร้อง​ได้​น้ำตาไหล​ใน​ที่​ลับๆ เพราะ​ความ​ถือยศ​ของ​พวก​เจ้า, แล​ตา​ของ​ข้าพ​เจ้า​จะ​มี​น้ำตาไหล​นัก, แล​จะ​ไหล​ลง​ด้วย​น้ำตา​เพราะ​ฝูง​คน​ของ​พระ​ยะ​โฮ​วา, ได้​ต้อง​อพยพ​ไป​เป็น​พวก​ชะ​เลย​แล้ว.


เรา​จะ​จับ​ทำ​การ​น้ำตาไหล​แล​ร้อง​คราง​เพราะ​ภูเขา​ทั้ง​หลาย, แล​จะ​ร้องไห้​ร้อง​ห่ม​เพื่อ​ทาง​ทุ่งนา​แห่ง​ป่า​ดอน, เพราะ​ภูเขา​ทั้ง​หลาย​แล​ทุ่งนา​ทั้งปวง​นั้น​ไหม้​เสีย​หมด​แล้ว, จนชั้น​คน​หนึ่ง​คน​ใด​จะ​ไป​ตลอด​ทาง​นั้น​มิได้, แล​ไม่​มี​ใคร​ได้ยิน​เสียงร้อง​ของ​ฝูง​วัว, ทั้ง​ฝูง​นก​ใน​อากาศ​แล​สัตว์​ของ​เลี้ยง​หนี​ไป​แล้ว, สัตว์​เหล่านั้น​ไป​เสีย​หมด.


ด้วยว่า​พระ​ยะ​โฮ​วา​พระเจ้า​จอมพล​โยธา​ทรง​ให้​มี​วันหนึ่ง, เป็น​วัน​จลาจล, และ​วัน​บุกบั่น​ประจัญบาน, และ​วัน​โกลาหล​ใน​หุบเขา​แห่ง​แนว​นิมิตต์​ฝัน; มี​การ​ทำลาย​กำแพง​เมือง, และ​มี​เสียงร้อง​ก้อง​ถึง​ภูเขา


แต่​เดี๋ยวนี้​พระ​ยะ​โฮ​วา​ได้​ตรัส​ดังนี้​ว่า. “ภายใน​สาม​บี​นับ​ตาม​ธรรมเนียม​นับ​บี​จ้าง​ลูกจ้าง, ความ​เจริญรุ่งเรือง​ของ​โม​อาบ​จะ​ถูก​เหยียดหยาม, พร้อมกับ​ประชาชน​อย่าง​ล้นหลาม; และ​คน​ที่​เหลือ​ตกค้าง​อยู่​นั้น​จะ​น้อย​และ​อ่อนแอ​ไป.”


ฝ่าย​ดา​วิด​เสด็จ​ขึ้น​ที่​เนินเขา​เอ​ลาย​โอน, เสด็จ​พลาง​ทรง​พระ​กร​ร​แสง​พลาง, เอา​ผ้า​คลุม​พระ​เศียร, และ​ถอด​ฉลอง​พระบาท​ทรง​ดำเนิน​ไป, ฝ่าย​บรรดา​คน​ที่​ตาม​เสด็จ, ต่าง​คน​ต่าง​ก็​เอา​ผ้า​คลุม​ศีรษะ​ของ​ตน​แล้ว​ก็​ขึ้น​เนินเขา​พลาง​ร้องไห้​พลาง.


บรรดา​ชาวเมือง​นั้น​พา​กัน​ร้องไห้​เสียง​ดัง, แล้ว​ผ่าน​ไป, กษัตริย์​ได้​ทรง​ข้าม​ลำธาร​เก็ด​โร​น, และ​บรรดา​ชน​นิกร​ก็​ข้าม​ไป​ตรง​ทาง​ป่า​ดอน


เจ้า​จง​รีบเร่ง หนี​ไป​อยู่​ที่นั่น; เรา​จะ​ไม่​ทำ​อะไร​กว่า​เจ้า​จะ​ไป​ถึง​ที่นั่น​แล้ว” เหตุ​ฉะนี้​เขา​จึง​เรียก​ชื่อ​บ้าน​นั้น​ว่า โซลา​ระ


เจ้า​เมือง​ทั้ง​หลาย​นี้​ได้​ยก​มา​ทำ​ศึก​สงคราม​ต่อ​เบ​รา​เจ้า​เมือง​ซะ​โดม, ต่อ​บี​ระ​ซา​เจ้า​เมือง​อะ​โมรา, ต่อ​ซี​นาบ​เจ้า​เมือง​อัด​มา, ต่อ​เซ็มเอเบ็ร​เจ้า​เมือง​ซะ​โบ​อิม, และ​ต่อ​เจ้า​เมือง​เบ​ลา ที่​เรียก​ว่า​โซ​อา​ร.


โลตก็​เงย​หน้า​แลดู​บรรดา​ที่ราบ​ริมแม่น้ำ​ยา​ระ​เดน, จึง​เห็น​ว่า​มี​น้ำ​บริบูรณ์​อยู่​ทุกแห่ง; (ด้วย​คราว​นั้น​พระ​ยะ​โฮ​วา​ยัง​มิได้​ทรง​ทำลาย​เมือง​ซะ​โดม​และ​เมือง​อะ​โมรา) ที่นั่น​ก็​อุดม​ดี​เหมือน​สวน​พระ​ยะ​โฮ​วา, เหมือน​แผ่น​ดิน​อาย​ฆุบ​โต​ทาง​ที่มา​ถึง​เมือง​โซ​อา​ร.


วิบาก​แก่​ท่าน​โม​อาบ, วิบาก​แก่​คน​ทั้ง​หลาย​ที่​ปรนนิบัติคิ​โมศ, ท่าน​ทั้ง​หลาย​ต้อง​ฉิบ​หาย, เขา​ได้​มอบ​บุตรชาย​ทั้ง​หลาย​ของ​เขา​ที่​หนี​พ้น, แล​บุตร​หญิง​ทั้ง​หลาย​ของ​เขา​ไว้​เป็น​ทาส​ชะเลย​ของ​ซี​โฮน​เจ้า​เมืองอะ​โมรี.


เท้า​ของ​เขา​วิ่ง​ไป​หา​การ​ร้าย, เขา​รีบ​ไป​ทำ​ให้​เลือด​คน​ที่​ปราศ​จาก​ความผิด​ให้​ตก; ความคิด​ของ​เขา​เป็น​ความคิด​ใน​เรื่อง​การ​อสัตย์​อธรรม, เขา​ย่อม​ทิ้ง​ความ​เสียหาย​และ​ความ​หายนะ​ไว้​ตาม​ทาง​ที่​เขา​เดิน​ไป.


ท้อง​ของ​ข้าพ​เจ้า​เอ๋ย, โอ้​ท้อง​ข้าพ​เจ้า, ข้าพ​เจ้า​กำลัง​ปวด​ที่​ตรง​หัวใจ​ข้าพ​เจ้า, ใจ​ของ​ข้าพ​เจ้า​มี​เสียงร้อง​ออก​ใน​ตัว​ข้าพ​เจ้า, ข้าพ​เจ้า​จะ​นิ่ง​เสีย​ก็​ไม่​ได้. เพราะ​จิตต์​ของ​ข้าพ​เจ้า​เอ๋ย, ได้ยิน​เสียง​แตร, แล​เสียง​สำคัญ​ของ​สงคราม​แล้ว.


มี​เสียงร้อง​ได้​มา​แต่​โฮ​โร​นา​ยิม, มี​ความ​เริด​ร้าง​แล​ความ​ฉิบหาย​ใหญ่.


แผ่น​ดิน​โลก​สะเทือน​อยู่​เพราะ​เสียง​อึกทึก​ที่​เขา​ทั้ง​หลาย​มา​ตีเมือง​บาบู​โลน, แล​ความ​ร้องไห้​นั้น​เป็น​ที่​เขา​ได้ยิน​ใน​ท่ามกลาง​เมือง​ทั้งปวง


Swiv nou:

Piblisite


Piblisite