Biblia Todo Logo
Bib sou entènèt

- Piblisite -




เอ็ก​โซ​โด 24:4 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับ 1940

4 พระ​ดำรัส​ทั้งหมด​ของ​พระ​ยะ​โฮ​วา​นั้น​โม​เซ​ได้​จารึก​ไว้, แล้ว​ได้​ตื่น​ขึ้น​แต่​เวลา​รุ่งเช้า​จัดแจง​ก่อ​แท่น​บูชา​ขึ้น​ริม​ภูเขา, และ​ได้​ปัก​เสา​หิน​ขึ้น​สิบ​สอง​ต้น​ตาม​จำนวน​ตระกูล​ยิศ​รา​เอล​สิบ​สอง​ตระกูล​นั้น.

Gade chapit la Kopi


Plis vèsyon

ฉบับมาตรฐาน

4 โมเสสจึงจารึกพระวจนะของพระยาห์เวห์ไว้ทุกคำ แล้วลุกขึ้นแต่เช้า สร้างแท่นบูชาขึ้นที่เชิงภูเขา และตั้งเสาหินขึ้นสิบสองต้นตามจำนวนสิบสองเผ่าของอิสราเอล

Gade chapit la Kopi

พระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับ KJV

4 โมเสสจึงจารึกพระวจนะของพระเยโฮวาห์​ไว้​ทุ​กคำ แล​้วตื่นขึ้นแต่เช้าจัดแจงสร้างแท่นบูชาขึ้​นที​่เชิงภู​เขา ปักเสาหินขึ้นสิบสองก้อนตามจำนวนตระกูลทั้งสิบสองของอิสราเอล

Gade chapit la Kopi

พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย

4 โมเสสจึงบันทึกทุกสิ่งที่องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสไว้ เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นโมเสสก่อแท่นบูชาที่เชิงเขาและตั้งเสาหินสิบสองต้นเป็นตัวแทนสิบสองเผ่าของอิสราเอล

Gade chapit la Kopi

พระคริสตธรรมคัมภีร์: ฉบับอ่านเข้าใจง่าย

4 โมเสส​จึง​จด​ทุก​คำพูด​ของ​พระยาห์เวห์​ไว้ วัน​ต่อมา เขา​ลุกขึ้น​แต่​เช้าตรู่ และ​สร้าง​แท่นบูชา​ที่​ตีนเขา แท่นนี้​มี​เสา​สิบสอง​ต้น ซึ่ง​เป็น​สิ่ง​ที่​แทน​สิบสอง​เผ่า​ของ​อิสราเอล

Gade chapit la Kopi

พระคัมภีร์ ฉบับแปลใหม่ (NTV)

4 โมเสส​เขียน​บันทึก​ทุก​สิ่ง​ที่​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​กล่าว​ไว้ ท่าน​ลุก​ขึ้น​แต่​เช้าตรู่​เพื่อ​สร้าง​แท่น​บูชา​ที่​เชิง​เขา และ​ก่อ​เสา​หิน​ขึ้น 12 ต้น ตาม​จำนวน 12 เผ่า​ของ​อิสราเอล

Gade chapit la Kopi




เอ็ก​โซ​โด 24:4
27 Referans Kwoze  

โม​เซ​ได้​เขียน​พระ​บัญญัติ​นี้​ไว้, มอบ​ให้​กับ​พวก​ปุโรหิต​เผ่าพันธุ์​ของ​เลวี, ผู้​ที่​ได้​ยก​หีบ​คำ​สัญญา​ไมตรี​แห่ง​พระ​ยะ​โฮ​วา​นั้น; และ​แก่​บรรดา​ผู้​เฒ่า​ผู้แก่​พวก​ยิศ​รา​เอล.


ใน​เวลา​รุ่งเช้า ยา​โคบ​ก็​ลูก​ขึ้น​ปัก​ก้อน​หิน​ที่​ทำ​หมอน​หนุน​ศีรษะ​นั้น​ตั้ง​ไว้​เป็น​เสา​สำคัญ, แล้ว​เท​น้ำมัน​ลง​บน​ปลาย​เสา​หิน​นั้น.


กำแพง​เมือง​นั้น​มี​ราก​สิบ​สอง​ชั้น, และ​ที่​ราก​นั้น​มี​ชื่อ​พวก​อัคร​สาวก​ของ​พระ​เมษ​โปดก​สิบ​สอง​คน​นั้น​จารึก​ไว้


และ​เมื่อ​ยา​โก​โบ​กับ​เกฟา​และ​โย​ฮัน. ผู้​ที่​เขา​นับ​ถือ​ว่า​เป็น​หลัก. ได้​เห็น​พระ​คุณ​ซึ่ง​ทรง​ประทาน​แก่​ข้าพ​เจ้า, ท่าน​ทั้ง​สาม​จึง​ได้​ยื่น​มือ​ขวา​ให้​ข้าพ​เจ้า​กับ​บา​ระ​นา​บา​จับ เป็น​เครื่อง​หมาย​ว่า​มี​ความ​สามัคคี​ต่อ​กัน. เพื่อ​เรา​จะ​ได้​ไป​หา​ชน​ต่างชาติ, และ​ท่าน​เหล่านั้น​จะ​ได้​ไม่​หา​พวก​ที่​ถือ​พิธี​สุ​นัด.


เพื่อ​ท่าน​ทั้ง​หลาย​จะ​กิน​และ​ดื่ม​ที่​โต๊ะ​ของ​เรา​ใน​แผ่น​ดิน​ของ​เรา และ​ท่าน​ทั้ง​หลาย​จะ​นั่ง​บน​พระ​ที่​นั่ง​พิพากษา​พวก​ยิศรา​เอล​สิบ​สอง​ตระกูล.”


และ​ใน​การ​ฉลอง​โบสถ์​วิหาร​ของ​พระเจ้า​นั้น, เขา​ได้​บูชา​ถวาย​โค​ตัวผู้​ร้อย​ตัว, แกะ​ตัวผู้​สอง​ร้อย​ตัว, ลูก​แกะ​สี่​ร้อย​ตัว; สำหรับ​ไถ่​โทษ​พวก​ยิศ​รา​เอล, เขา​ได้​ถวาย​บูชา​แพะ​ตัวผู้​สิบ​สอง​ตัว, ตาม​จำนวน​ตระกูล​ใน​พวก​ยิศ​รา​เอล.


และ​อะฮี​ยาก​จับ​เสื้อ​ใหม่​ของ​ยา​รา​บะ​อา​ม​และ​ฉีก​เป็น​สิบ​สอง​ท่อน:


และ​หิน​สิบ​สอง​ก้อน​นั้น, ซึ่ง​เขา​ได้​เอา​มา​จาก​แม่น้ำ​ยา​ระ​เดน, ยะ​โฮ​ซู​อะ​ก็ได้​กอง​ไว้​ใน​ฆี​ละ​ฆาล.


“จง​บอก​แก่​พวก​ยิศรา​เอล​ให้​เขา​ทุก​คน​เอา​ไม้​เท้า, ตาม​เรือน​ปู่ย่า​ตา​ยาย​ของ​เขา, แต่​บรรดา​ที่​เป็น​ผู้ใหญ่​ตาม​เรือน​ปู่ย่า​ตา​ยาย​ของ​เขา​สิบ​สอง​อัน, แล​ให้​เขียน​ชื่อ​ลง​ที่​ไม้​เท้า​ของ​ตน​ทุก​คน.


“และ​เจ้า​จง​เอา​แป้ง​อัน​ละเอียด, ปิ้ง​ขนม​เป็น​สิบ​สอง​อัน ๆ หนึ่ง​แป้ง​สอง​ทะนาน.


แก้ว​เหล่านั้น​ให้​มี​ชื่อ​เหล่า​บุตร​ยิศ​รา​เอล​สิบ​สอง​ชื่อ, จารึก​ไว้​เหมือน​แกะ​ตรา, จะ​มี​ชื่อ​ทุก​ตระกูล. ตาม​ลำดับ​สิบ​สอง​ตระกูล.


ฝ่าย​ยา​โคบ​ก็​ปัก​ศิลา​ก้อน​หนึ่ง​ตั้ง​ไว้​ให้​เป็น​เสา​สำคัญ.


ก้อน​หิน​นี้​ที่​ข้าพ​เจ้า​ได้​ปัก​ตั้ง​ขึ้น​เป็น​เสา​สำคัญ​นั้น จะ​เป็น​โบสถ์​ของ​พระเจ้า: และ​สาร​พัตร​ที่​พระองค์​จะ​พระราชทาน​ให้แก่​ข้าพ​เจ้า​นั้น, ข้าพ​เจ้า​จะ​แบ่ง​ออก​เป็น​สิบ​ส่วน​ถวาย​ส่วนหนึ่ง​แก่​พระ​องค์.”


พระ​ยะ​โฮ​วา​จึง​ตรัส​แก่​โม​เซ​ว่า, “ข้อความ​นี้​จง​เขียน​ไวัเป็น​หนังสือ​เล่ม​หนึ่ง​สำหรับ​เป็น​ที่​ระลึก, ทั้ง​เล่า​เน้น​ให้​ยะ​โฮ​ซูอะ​ฟัง: คือ​ว่า​เรา​จะ​ลบล้าง​ชนชาติ​อะ​มา​เลค​ไม่​ให้​ปรากฏ​ชื่อ​อยู่​ใน​ความ​จำ​ของ​ประชาชน​ภายใต้​ฟ้า​เลย.


โม​เซ​จึง​ได้​สร้าง​แท่น​บูชา​เรียก​ชื่อ​ว่า​ยะ​โฮ​วา​นิ​ซี;


“เหล่า​ข้อปฏิบัติ​ที่​ตั้ง​ไว้​ต่อไปนี้, เจ้า​ต้อง​ประกาศ​ให้​เขา​ทั้ง​หลาย​รับรู้​ไว้:” “ถ้า​เจ้า​จะ​ซื้อ​ชนชาติ​เฮ็บ​ราย​ไว้​เป็น​ทาส, เขา​จะ​ต้อง​ปรนนิบัติ​เจ้า​ใน​เวลา​กำหนด​หก​ปี: แต่​ปี​ที่​เจ็ด​นั้น​จง​ปล่อย​เขา​ไป​เป็น​ไทย​เป็นอัน​หมด​ค่าตัว. ทาส​ซึ่ง​ได้​เข้า​มา​แต่​ผู้​เดียว, จง​ปล่อย​เขา​ไป​แต่​ผู้​เดียว: ถ้า​เขา​มี​ภรรยา, ต้อง​ปล่อย​ภรรยา​ของ​เขา​ไป​ด้วย. ถ้า​นาย​ได้​หา​ภรรยา​ให้​เขา, และ​ภรรยา​นั้น​ได้​เกิด​ลูกชาย​หญิง​ด้วย​กัน, ภรรยา​กับ​ลูก​นั้น​จะ​เป็น​คน​ของ​นาย, เขา​จะ​ออก​ไป​เป็น​ไทย​ได้แต่​ผู้​เดียว. ถ้า​ทาส​นั้น​มา​กล่าว​เป็น​ที่​เข้าใจ​ชัดเจน​ว่า, ข้าพ​เจ้า​ยัง​รัก​นาย​และ​ลูก​เมีย​ของ​ข้าพ​เจ้า​อยู่; ข้าพ​เจ้า​ไม่​อยาก​ออก​ไป​เป็น​ไทย: ให้​นาย​พา​ทาส​นั้น​ไป​หา​ตุลาการ, พา​เขา​ไป​ถึง​ประตู, หรือ​ถึง​เสา​แม่​ประตู, แล้ว​ให้​นาย​เจาะ​หู​เขา​ด้วย​เหล็กหมาด; แล้ว​เขา​ก็​จะ​ปรนนิบัติ​นาย​ต่อไป​จน​ชีวิต​หาไม่.” “ถ้าแม้​คน​ใด​จะ​ขาย​บุตร​ให้​เป็น​ทา​สี, หญิง​นั้น​จะ​มิได้​หลุดพ้น​เป็น​ไทย​เหมือน​ทา​สา. ถ้า​นาย​ที่​ได้​ช่วย​เขา​ไว้​ไม่​พอใจ​รับ​หญิง​นั้น​เป็น​ภรรยา, ต้อง​ยอม​ให้​คน​อื่น​นำ​เงิน​มา​ไถ่​เขา​ไป: แต่​ไม่​มี​อำนาจ​ขาย​หญิง​นั้น​ให้แก่​ชาว​ต่าง​ประเทศ, เพราะ​ได้​ทำ​ผิด​ฐาน​หลอกลวง​หญิง​นั้น​แล้ว. ถ้าแม้​นาย​จะ​ยก​หญิง​นั้น​ให้​เป็น​ภรรยา​ลูกชาย​ของ​ตน, ก็​ให้​เขา​อีก​คน​หนึ่ง​แสดง​กิริยา​ต่อ​หญิง​นั้น​ดุจ​เป็น​บุตรสาว​ของ​ตน. ถ้า​เขา​ได้​หา​หญิง​อื่น​มา​เป็น​ภรรยา; อย่า​ให้​เขา​ขาด​บำรุง​เรื่อง​อาหารการกิน, เสื้อผ้า, และ​ประเพณี​ผัวเมีย​กับ​คน​เก่า. ถ้า​เขา​มิได้​บำรุง​หญิง​เก่า​นั้น​ทั้ง​สาม​ประการ​นี้, หญิง​นั้น​จะ​ไป​เสีย​เฉยๆ ได้, โดย​ไม่​ต้อง​เสีย​เงิน​ไถ่​ค่าตัว​เลย.” “ผู้ใด​ทุบตี​คน​หนึ่ง​ให้​ตาย, ผู้​นั้น​จำ​ต้อง​รับโทษ​ถึงตาย​เหมือน​กัน. ถ้า​ผู้​ใด​มิได้​เจตนา​จะ​ทำ​เขา​ให้​ตาย, แต่​เขา​ตาย​เนื่องด้วย​อุ​ปัทวะ​เหตุ​ซึ่ง​พระเจ้า​ทรง​ปล่อย​ให้​เกิด​ขึ้น​ด้วย​มือ​ของ​เขา, เรา​จะ​ตั้ง​ตำบล​ไว้​แห่ง​หนึ่ง​ให้​เขา​หนี​ไป​ที่นั่น. แต่​ถ้า​ผู้ใด​จงใจ​เจตนา​กระทำ​แก่​เพื่อนบ้าน​ให้​เขา​ตาย, หาก​ผู้​นั้น​จะ​หนี​ไป​ถึง​แท่น​บูชา​ของ​เรา, ก็​ให้​ลาก​เขา​ไป​ทำโทษ​จนถึง​ตาย.” “ผู้ใด​ทุบตี​บิดา​มารดา​ของ​ตน, ผู้​นั้น​จะ​ต้อง​ถูก​ปรับโทษ​ถึงตาย​เป็นแน่.” “ผู้ใด​ลัก​คน​ไป​ขาย​ก็ดี, หรือ​มี​ผู้​พบ​คน​ที่​ถูก​ลัก​ไป​อยู่​ใน​มือ​ของ​ผู้​นั้น​ก็ดี, ผู้​ลัก​นั้น​จะ​ต้อง​ถูก​ปรับโทษ​ถึงตาย​เป็นแน่.” “ผู้ใด​ด่า​แช่ง​บิดา​มารดา​ของ​ตน, ผู้​นั้น​ต้อง​ถูก​ปรับโทษ​ถึงตาย​เป็นแน่.” “ถ้า​มี​ผู้​วิวาท​กัน, และ​ฝ่าย​หนึ่ง​เอา​หิน​ขว้าง​หรือ​ชก, แต่​อีก​ฝ่าย​หนึ่ง​นั้น​ไม่​ถึงแก่​ความ​ตาย, เป็น​แต่​เจ็บป่วย​ต้อง​นอน​อยู่: ถ้า​ผู้​ที่​ถูก​เจ็บ​นั้น​ลุก​ขึ้น​ถือ​ไม้เท้า​เดิน​ได้​อีก, ผู้​ตี​นั้น​ก็​พ้น​โทษ: แต่​เขา​จะ​ต้อง​เสีย​ค่าป่วยการ, และ​ค่า​รักษา​บาดแผล​จน​หาย​เป็นปกติ.” “ถ้า​ผู้ใด​ทุบตี​ทาส​ชาย​หญิง​ด้วย​ไม้​จน​ตาย​คา​มือ​ของ​ตน, ผู้​นั้น​ต้อง​ถูก​ปรับโทษ​เป็นแน่. หากว่า​ทาส​นั้น​มี​ชีวิต​ต่อไป​ได้​วันหนึ่ง​หรือ​สอง​วัน​จึง​ตาย, นาย​ก็​พ้น​โทษ: เพราะ​ค่า​ของ​ทาส​นั้น​เป็น​เงิน​ของ​นาย.” “ถ้า​มี​ผู้​ตี​กัน​และ​บังเอิญ​ไป​ถูก​หญิง​มี​ครรภ์​ทำ​ให้​แท้ง​ลูก, แต่​หญิง​นั้น​ไม่​เป็น​อันตราย​ต้อง​ปรับ​ผู้​นั้น​ตามแต่​สามี​ของ​หญิง​นั้น​จะ​เรียกร้อง​เอา​จาก​เขา, และ​ตาม​ตุลาการ​จะ​ตัดสิน​ให้​เสีย​เท่าไร. ถ้าหากว่า​เป็น​เหตุ​ให้​เกิด​อันตราย​ประการ​ใด, ก็​ให้​วินิจฉัย​ดังนี้​คือ​ชีวิต​แทน​ชีวิต, ตา​แทน​ตา, ฟัน​แทน​ฟัน, มือ​แทน​มือ, เท้า​แทน​เท้า, ไหม้​แทน​ไหม้, แผล​แทน​แผล, รอย​ตี​แทน​รอย​ตี.” “ถ้า​ผู้ใด​ตี​ตา​ของ​ทาส​ชาย​หญิง​ให้​บอด​ไป, จง​ให้​เขา​ปล่อย​ทาส​ผู้​นั้น​เป็น​ไทย​เนื่องด้วย​ตา​ของ​เขา. ถ้า​ผู้ใด​ทำ​ฟัน​ทาส​ชาย​หญิง​ให้​หลุด​ไป, จง​ให้​เขา​ปล่อย​ทาส​นั้น​ไป​เป็น​ไทย​เนื่องด้วย​ฟัน​ของ​เขา.” “ถ้า​โค​ผู้​ขวิด​ชาย​หญิง​ถึง​ตาย, จึง​เอา​หิน​ขว้าง​โค​นั้น​ให้​ตาย, และ​เนื้อ​ของ​มัน​อย่า​กิน​เลย; แต่​เจ้าของ​โค​นั้น​ไม่​มี​โทษ. แต่​หาก​ว่า​โค​นั้น​เคย​ขวิด​คน​มา​แต่​ก่อน และ​มี​ผู้​มา​แจ้ง​ความ​ให้​เจ้าของ​ทราบ, แล้วแต่​เจ้าของ​มิได้​กักขัง​มัน​ไว้, มัน​จึง​ได้​ขวิด​ชาย​หญิง​ถึง​ตาย; จง​เอา​หิน​ขว้าง​โค​นั้น​เสีย, และ​จง​ลงโทษ​ให้​เจ้าของ​ตาย​ตก​ไป​ตาม​กัน​ด้วย, แต่​ถ้า​จะ​ปรับ​เอา​เงิน​แทน​ชีวิต​ของ​ผู้​นั้น, เขา​ต้อง​เสีย​ให้​ตาม​กำหนด, ตามแต่​ตุลา​การ​จะ​ตัดสิน. หาก​โค​นั้น​จะ​ขวิด​บุตรชาย​หรือ​บุตร​หญิง, ก็​จง​ปรับ​โทษ​ตาม​กฎหมาย​ข้อ​นี้​ดุจ​กัน. ถ้า​โค​นั้น​ขวิด​ทาส​ชาย​หญิง​ของ​ผู้ใด, เจ้าของ​โค​ต้อง​ให้​เงิน​แก่​นาย​ของ​ทาส​นั้น​สี่​สิบ​บาท, แล้ว​ต้อง​เอา​หิน​ขว้าง​โค​นั้น​ให้​ตาย​เสีย​ด้วย.” “ถ้า​ผู้ใด​เปิด​บ่อ​หรือ​ขุด​บ่อ​มิได้​ปิด​ไว้, แล้ว​มี​โค​หรือ​ลา​ตก​ลง​ไป​ตาย​ใน​บ่อ​นั้น, เจ้าของ​บ่อ​ต้อง​เสีย​เงิน​ค่า​สัตว์​นั้นๆ ให้แก่​เจ้าของ; และ​ซาก​สัตว์​ที่​ตาย​นั้น​จะ​เป็น​ของ​เจ้าของ​บ่อ.” “ถ้า​โค​ของ​ผู้ใด​ขวิด​โค​ของ​ผู้อื่น​ให้​ตาย, เจ้าของ​ต้อง​ขาย​โค​ที่​เป็นอยู่​แบ่ง​ราคา​กัน; และ​โค​ที่​ตาย​นั้น​ให้​แบ่ง​กัน​ด้วย หรือ​ถ้า​รู้​แล้ว​ว่า​โค​นั้น​เคย​ขวิด, แต่​เจ้าของ​มิได้​กักขัง​ไว้; เจ้าของ​ต้อง​ใช้​โค​แทน​โค​ที่​ตาย, และ​โค​ที่​ตาย​นั้น​ก็​ต้อง​เป็น​ของ​ตน.”


ท่าน​ได้​ถือ​หนังสือสัญญา​ไมตรี​อ่าน​ให้​พล​ไพร่​ฟัง: เขา​ทั้ง​หลาย​จึง​ตอบ​ว่า, “สิ่ง​สาร​พัตร​ที่​พระ​ยะ​โฮ​วา​ได้​ตรัส​ไว้​นั้น, พวก​ข้าพ​เจ้า​จะ​เชื่อฟัง​และ​ทำ​ตาม.”


ฝ่าย​พระ​ยะ​โฮ​วา​ตรัส​แก่​โม​เซ​อีก​ว่า, “คำ​เหล่านี้​จง​จด​ไว้; เพราะ​เรา​ได้​ทำ​สัญญา​ไมตรี​ไว้​กับ​เจ้า​และ​พวก​ยิศ​รา​เอล​ตาม​ข้อ​ความ​ของ​ถ้อย​คำ​เหล่า​นี้​แล้ว.”


ใน​วัน​นั้น​จะ​มี​แท่น​บูชา​สำหรับ​พระ​ยะ​โฮ​วา​ใน​ท่ามกลาง​ประเทศ​อาย​ฆุบ​โต, และ​จะ​มี​เสา​ศักดิ์สิทธิ์​ถวาย​พระ​ยะ​โฮ​วา​ที่​ชายแดน.


พระ​ยะ​โฮ​วา​ได้​ทรง​สำแดง​พระองค์​ให้​ปรากฏ​แก่​อับ​ราม​แล้ว​ตรัส​ว่า, “แผ่น​ดิน​นี้​เรา​จะ​ยก​ให้​พงศ์พันธุ์​ของ​เจ้า:” อับ​ราม​ก็​สร้าง​แท่น​บูชา​ถวาย​พระ​ยะ​โฮ​วา​ผู้​สำแดง​พระองค์​ให้​ปรากฏ​แก่​ตน​นั้น.


ยะ​โฮ​ซู​อะ​จึง​สั่ง​เขา​ว่า, จง​ข้าม​ไป​ข้างหน้า​หีบ​ไมตรี​แห่ง​ยะ​โฮ​วา​พระเจ้า​ของ​เจ้า, ไป​ใน​ท่ามกลาง​แม่น้ำ​ยา​ระ​เดน, แล้ว​ยก​เอา​หิน​คน​ละ​ก้อน​ใส่​บ่า​แบก​ไป​ตาม​จำนวน​ตระกูล​ของ​ชาติ​ยิศ​รา​เอล:


และ​เอลี​ยา​ก็​เอา​หิน​สิบ​สอง​ก้อน, ตาม​ตระกูล​แห่ง​บุตร​ยา​โค​บ, ซึ่ง​พระ​ยะ​โฮ​วา​ได้​ตรัส​ว่า, ยิศ​รา​เอล​เป็น​ชื่อ​ของ​ท่าน:


เหล่า​คน​ที่​ได้​ลงชื่อ​ประทับตรา​เป็น​สำคัญ​นั้น​คือ, นะ​เฮ​ม​ยา​ผู้​เป็น​เจ้าเมือง, เป็น​บุตรชาย​ของ​ฮะ​ดัล​ยา, กับ​ซิ​ดคี​ยา,


Swiv nou:

Piblisite


Piblisite