14 چوینکه گشت ئەوانه که له ڕێ روح خودا ڕێنمای بون، کوڕيل خودان.
وەلێ ئەگەر روح خودا ڕێنمایدان بکێ، له ژێر شەریعەت نین.
وەلێ وه گشت کەسیلێ که قەبوڵێ کردن یانێ وه هەر کەسێگ که وه ناو ئەیو ئیمان هاورد ئی حەقه داس که بونه ڕوڵەیل خودا؛
چوینکه وەناو مەسیح عیسا، ئیوه گشتدان له ڕێ ئیمان، کوڕيل خوداین.
وەلێ مه ئویشم وه روح خودا زنەیی بکێن که ئاوەختیێل جەسه وه جێ نیەتێەرین.
هەر کەسێگ بوێدەو، ئیه وه میراتی بەێد و مه بومه خوداێ ئەوه و ئەوه بوده کوڕ مه.
بنوڕن که باوگ ئاسمانی چ مابەتێ و ئیمه کردێه، تا وەپێمان بویشن ڕوڵەیل خودا! جا ئیجوریشه هەیم! وه ئی بونەسه جهان نیەناسیدەمان، چوینکه ئەیو نەناسیه.
«من بومه باوگدان و ئیوەیش بوینه کوڕ و دویەت من. خوداوەند هەر وه تویەنا ئیه فەرمایش کێ.»
جا ئەڕا ئیه که کوڕیلین، خودا روح کوڕەگەێ خوەێ کل کردێه ناو دڵمان که هاوار کێ: «ئەبا! باوگه!»
چوینکه ئەوانه که وه پێ جەسه زنەیی کەن، فکریلێان نەنه بان چشتیل جەسەێ، وەلێ ئەوانه که وه پێ روح خودا زنەیی کەن، فکریلێان نەنه بان چشتیلی که له روح خوداس.
هەر چەن که ئیوه وه ژێر حوکمرانی جەسه نین، بەڵکەم هاینه ژێر حوکمرانی روح خودا، هەڵبەت ئەگەر روح خودا وەناودان نیشتەجێ بود. هەر کەسێگ که روح مەسیح نياشتود، ئەوه هن مەسیح نیه.
چوینکه بەر نویر، وەناو هەر جور خاسێ، ڕاسی و درسی پەێا بود.
چوینکه گشت درسکریایل خودا وه تاسەێ تەمام چەوەڕێن تا کوڕیل خودا ئاشکراوه بون.
یانێ، مناڵیل جەسەێ، مناڵیل خودا نین، بەڵکەم مناڵیل واده، نەتەوەێ ئێبراهیم وه حساو تیەن.
وه پێ ئامانج خاست خوەێ، له جارانەو دیاریمان کرد تا له ڕێ عیسا مەسیح، بویمنه زڕکوڕیلی؛
«درس هەر وه ئەو شونه که وەپێان وەتریا: ”ئیوه قەوم مه نین“، هەر وه ئەو شونه ’کوڕیل خوداێ زنی‘ خوەنریەن.»
خوەش وه حاڵ ئەوانه که ئاشتیخوازن، چوینکه ئەوانه ڕوڵەێ خودا خوەنریەن.
تا ڕزگاری ئەوانەێ که له ژێر شەریعەت بین بسنێدەو، تا ئیمه جیگەێ زڕکوڕی وه دەس باریم.
هەر کەسێگ حوکمیل ئەیو وه جێ بارێ، وەناو خودا نیشتەجێه، هەر ئیجوریشه خودا وەناوێ. له ڕێ روح خوەێ که بەخشیەسه پێمان، زانیمن که ئەیو وەناومان نیشتەجێه.