15 مه نيەزانم چه کەم، چوینکه نه ئەو کاره که توام، بەڵکەم هەر ئەو کاره که قینمه لێ تێی، وه جێ تیەرم.
چوینکه ئاوەختیێل جەسه وه زد روح خوداس و ئاوەختیێل روح خودا وه زد جەسەس؛ چوینکه ئی دوانه وه زد یەکترەکین، ئەو جوره که دی نیەتویەنین هەر چی که تواین، وه جێ بارین.
چوینکه گشتمان وەناو چشتیل فرەێگ خەتا کیم. ئەگەر کەسێگ له قسیه کردن خەتا نەکێ، ئنسان کامڵێگه و تویەنێ هەوسار گشت جەسەێ خویشێ بگرێه دەس.
مابەت باێه دویر له دوڕویی بود. له شەڕئاشویی قیندان باێ و قورس بلچکێینه ئەو چشته که خاسه.
بڕێگ وەناو ئاگر بکیشنه دەیشت و نجات بێین؛ وه بڕێگتر وه ترسەو، بەزەیی نیشان بێین. تەنانەت له دڵنگێگ که وه هەواوهەوەس جەسه چەپەڵەو بویه، قیندان باێد.
باوەڕێ که له باوەت ئی چشتیله دێرێ، با لەلاێ خوەد و خودا بمینێ. خوەش وه حاڵ کەسێگ که له باوەت ئەو چشته که خوەێ پەسەنی کەێد، داوەری خوەێ نیەکێ.
وه ئی حاڵەو، بنەواێ قورسیگ که خودا داناس، ها سەر جێ خوەێ و وەگەرد ئی قسیه مور کریاس که: «خوداوەند کەسیل خوەێ ناسێد،» و «هەر کەسێگ ناو خوداوەند وه زوان بارێ، باێه له نادرسێ دویرەو بود.»
توی سالح بوین دوس داشتیدە و له شەڕئاشویی قیند هاتیاد؛ وه ئی بونه خودا، خوداێ توی، فرەتر له هاوڕێیلد وه روین شادمانی مەسح و دەسنیشاند کردێه.»
ئێرنگه ئەگەر ئەو کاره وه جێ تیەرم که نیەتوامێ، جا قەبوڵ دێرم که شەریعەت خاسه.
وه ڕاسی که هەر ئیجوره وه کار ئەوانه مور کوتین. ئەوانه پەێخەمەریل کوشتن و ئیوه مەقبەره ئەڕاێان درس کین.
دی وەپێدان نیویشم خزمەتکار، چوینکه خزمەتکار له کاریل ئەرواوەگەێ خەوەر نێری. بەڵکەم ئیوه وه ڕەفیقەیل خوەم خوەنیمه، چوینکه له هەر چی له باوگم شنەفتمه، ئاگاداردان کردمه.