له ئاسمان تەگر سەخت قورسیگ واریاده مل مەردم که هەر دەنگی، نزیک پەنجا کیلو بی و ئایەمیل له باوەت بەڵای تەگر خودا لانەت کردن، چوینکه بەڵاێ فره سەختێگ بی.
ئەو وه دەنگ بەرز وەت: «له خودا زاوردان بچود و ئەیو جەڵاڵ بيەن، چوینکه سات داوەریەگەێ رەسیه. ئەیو بپەرەسن که ئاسمان و زەوی و دەریا و کیەنییل ئاو درس کرد.»
له ئایەمیزاێ، ئەوانه که له ئی بەڵایله نەکوشریان، نه له کاریل دەس خوێان توبه کردن. نه له پەرەسین دێویل دەس شوردن و نه له پەرەسین بتیل تەڵایی و نقرەیی و برنجه و کوچگین و چویی که نیەتویەنن بوینن یا بشنەفن یا ڕێ بکەن.
هەر ئیجوره ڕخم چود وەختێ بامه ئەڕا لادان، خودا یەێ جارتر من له لاێ ئیوه بی فیسەو بکێ و ئەڕا بڕێگ که له جاران گونا کردن و له ناپاکی، خیزی و هەرزەیی خوێان توبه نەکردنه، خەمبارەو بوم.