11 هەر وەختیش روحیل ناپاک دوینیانی، وه نوای پاێ، خوێان خستیان زەوی و هاوار کردیان: «تو کوڕ خودای!»
دێویلیش له قێر فرەێگێان هاتیانه دەیشت و هاوار کردیان و وەتیان: «تو کوڕ خودای!» وەلێ ئەیو تەشەری دیاده لێان و نەێشتیاد قسیەیگ بکەن، چوینکه زانستیان مەسیحه.
وەختێ ئەوه، عیسا دی، قیڕان و کەفته مل پاێ و وه دەنگ بەرز هاوار کرد: «ئێ عیسا، کوڕ خوداێ هەربەرز، تو چ کارێ وه مه دێرێ؟ لاڵکیەمەو عەزاوم نیەی!»
تو ئیمان ديری که خودا یەکیگه. فره خاس کەی! تەنانەت دێويلیش ئیجور ئیمانێگ دێرن و له ترس وه خوێانا لەرزن!
ئەوانه کردنێ هاوار: «ئێ کوڕ خودا، تو چ کارێ وه ئیمه دێرێ؟ هاتێەسه ئێره تا وەرجه وەختەگەێ عەزاومان بێی؟»
ئمجا ئەزمونکەر هات و وەته پێ: «ئەگەر توی کوڕ خودای، وه ئی کوچگیله فەرمان بێه تا بونه نان!»
ئەوه کەفتیاده شون ئیمه و پولوس و هاوار کردیاد: «ئی پیاێله، خزمەتکاریل خوداێ هەربەرزن و ڕێ نجات وەپێدان جار دەن.»
دێوەگان لاڵکیانه عیسا و وەتن: «ئەگەر تواێ دەرمان بکێ، کلمان بکه ناو ریەن ورازەگان.»
وەپێ وەت: «ئەگەر کوڕ خودای، خوەد بخه خوار، چوینکه له ناو کتاو زەبور نویسریاس: «”له باوەت توی وه فریشتەگانێ فەرمان دەێد، ئەوانه تو وه سەر دەسیل خوێان بەن، نەخواێ پاد بیده قێ کوچگیگەو.“»
ئەوانەێ که وەناو قایقەگه بین سجدەی عیسا کردن و وەتن: «وه ڕاسی تو کوڕ خودای!»
شرو ئینجیل عیسا مەسیح کوڕ خودا.
ئەگەر کەسێگ ورسێه، له ناو ماڵ خوەێ نان بوخوێ نەخواێ گردەو بویندان وه ماکومیەت برەسد. له باوەت چشتیلتر وەختێگ هاتمه ئەڕا لادان، وەپێدان ئویشم که باێه چه بکێن.