3 وەپێان وەت: «هویچ چشتێگ ئەڕا گەردیان نەوەین، نه گوچان، نه کوڵەبار، نه نان، نه پویل و نه شەوی زیایەێگ.
ئمجا عیسا له لێان پرسی: «ئەو وەخته که ئیوه بێ کیسەێ پویل و کوڵەبار و کەوش کلدان کردم، هەوەجیدان وه چشتێ کەفت؟» جواو دان: «نه، وه هویچ چشتێگ.»
هویچکەسێگ له وەخت سەربازی، خوەێ تویش گیرگرفت زنەیی نیەکێد، ئەڕا ئیه که تواید خوەشنودی فەرماندەگەێ خوەێ وه دەس بارێد.
ئمجا عیسا وه شاگردیل خوەێ وەت: «جا وه ئیوه ئویشم، نه نگران زنەییدان بون که چه بخوین و نه نگران جەسەدان که چه بکێنه وەر.
یەحیا جواو دا: «ئەوه که دو گله شەوی دێرێ، یەکیگێ بیده ئەوه که نێری، ئەویش که خواردەمەنی دێرێ هەر ئی کاره بکێ.»
جا ئەگەر خودا گژگیای دەیشت که ئیمڕو هەس و سو فڕه دریده ناو تەنویر، ئیجور دایپوشنی، چەنێ فرەتر ئیوه داپوشنێ، ئێ کەم ئیمانیل!
لاوی وەناو ماڵەگەێ خوەێ مێوانی گەوراێگ ئەڕا عیسا خسته ڕێ، جەم گەوراێگ له باجگریل و باقی مەردم وەگەردێانەو نیشتوینه سەر سفره.
عیسا ئەو دوانزه شاگرده چڕیه لاێ خوەێ و ئەوانه دو وه دو کلیان کرد و دەسڵات دا پێان تا وه روحیل ناپاک زاڵ بون.
وه هەر ماڵێگ که چینه ناو، تا وەخت تەرک ئەو شونه، وەناو ئەو ماڵه بمینن.