16 ئمجا عیسا پەنج نان و دو ماسیەگه گرده دەس و نوڕیه ئاسمان و بەەرکەتی دا، لەت کرد و دادەێ شاگردەگان تا بنەنه نوای دەس مەردم.
ئمجا دەستور دا جەماێەتەگه وه مل سەوزایەگان دانیشن. جا پەنج نان و دو ماسیەگه گرده دەس و نوڕیه ئاسمان، بەەرکەتی دا. ئمجا نانەگان لەت کرد و دادەێ شاگردەگان و شاگردەگانیش دانه جەماێەتەگه.
وەختێ وەگەردێانەو وه سەر سفره نیشتوی، نانەگه هێز داد و شوکر کرد، لەتی کرد و دادەێ پێان.
جا هەفت نانەگه و چەن گله ماسییش گرد و وەشون شوکر کردن، لەتیان کرد، دادەێ شاگردەگانێ و شاگردەگانیش دانەێ جەماێەتەگه.
ئەوه که ڕوژیگ وه تایبەتی گرنگ زانی، وه حرمەت خوداوەند گرنگ وه حساو تیەرێ. ئەوه که خوێد، وه حرمەت خوداوەند خوێد، چوینکه سپاس خودا کێ و ئەوه که له خواردن پارێز کێ، ئەوه وه حرمەت خوداوەند پارێز کێ و سپاس خودا کێ.
وەختێ ئیه وەت، یەێ تیکه نان هەڵگرد و وه نوای گشتێ سپاس خودا کرد و لەتی کرد و شرو کرده خواردن.
ئمجا قایقیلتر له تیبریه هاتن و ڕەسینه نزیک شونێگ که وەشون شوکر کردن خوداوەند، نان خواردوین.
ئمجا عیسا نانەگان هەڵگرد و وەشون شوکر کردن، وەناو ئەوانه که دانیشتوین بەشەو کرد، هەر ئیجوره ماسیەگانیش، وه هەر کەس هەرچێ که تواسن دا پێان.
ئمجا نانەگەیش گرده دەس، سپاس خودا کرد و لەتی کرد و دادەێ پێان وەت: «ئیه جەسەێ منه که ئەڕا ئیوه درێید؛ ئیه وه یاد من وه جا بارن.»
وەختێ سپاس خودا کرد، لەتی کرد و فەرمایش کرد: «ئیەسه جەسەێ من ئەڕا ئیوه. ئیه وه یاد من وه جێ بارن.»
ئەگەر خواردەمەنێگ وه سپاسەو خوەم، ئەڕا باێه وەبونەێ ئەو چشته که خودا ئەڕاێ سپاس کەم، ماکومم بکەن؟
جا نوڕیه ئاسمان و هەناسێگ هەڵکيشاد و وەت: «ئفتەح!» یانێ «واز بو!»
شاگردیل ئی کاره کردن و گشتێان دانیشتن.
ئمجا گشتێان خواردن و تێر بین و دوانزه سەوەتەیش وه کوته نانەگان که مەنویەو گردەو کردن.