41 «ئەڕا پەر کەیێگ وەناو چەو براگەد دوینید، وەلێ هوشده کوته دارێگ که ها ناو چەو خوەد، نیه؟
وەختێ ئەوانه هەر له لێ پرسیان، عیسا هێز گرد و وەپێان وەت: «وەناو ئیوه، هەر کەس بێ گوناس، با یەکمین کوچگ بیده ئی ژنه.»
چوینکه ئەوه نوڕیده خوەێ و چود، هەرئەو ئانه له هویرێەو چود که چوی بیه.
ئمجا تو ئێ ئایەم که یەکیگ تر ماکوم کەی، هەر کەسێگ که هید، هویچ دەسپێچکێگ نێری. چوینکه وه هەر باوەتێ که یەکیگ تر ماکوم کەی، خوەد ماکوم کردیده؛ چوینکه تو که داوەری کەی، خوەد هەر ئەو کاریله کەی.
داوەری نەکەن تا داوەری نەکرێین.
شاگرد، وه ماموستاگەێ خوەێ سەرتر نیه، وەلێ هەر کەس تالیم و تەربیەتی وه کەماڵ برەسێ، بوده جور ماموستاگەێ خوەێ.
چوی تویەنێد وه براگەد بویشی: ”براگەم، بیل تا ئەو پەر کیه وەناو چەود دەرێ بارم، وەلێ کوتەدارەگەێ ناو چەو خوەد نیوینید؟ ئێ ئایەم دوڕوی، یەکم جار کوتەدارەگەێ ناو چەو خوەد دەر بار، ئمجا خاستر دوینید تا پەر کەیەگه وەناو چەو براگەد دەر باری.
چەن گله ماسی بویچگیش داشتن. جا عیسا ئەوانەیش بەەرکەت دا و وەت تا بنەنێ وەر دەس مەردم.