32 ئەوانیش له تالیمەگانی سەریان سڕ مەنوی، چوینکه کەڵامی دەسڵات دار بی.
مەردم گشتێ سەریان سڕ مەنوی وه یەکترەکی وەتیان: «ئیه چ کەڵامێگه؟ ئەوقره دەسڵات و هێز دێرێ، وه روحیل ناپاک فەرمان دەێ و تیەنه دەیشت!»
روح خوداس که زنەیی بەخشی؛ جەسه وه هویچ دەردیگ نیەخوێ. قسیەیلی که مه وه گەردانەو کردمه، روح و زنەییه.
ئی چشتیله جار بیه؛ وه تەمام دەسڵات هان بیه و بگره گازتاوه. مەیل کەسێگ وه سوک بگرێدەد.
ئەڕا ئیه که ئینجیلێگ که ئیمه جار دایمنه نه تەنیا وەگەرد کەلیمەیل، بەڵکەم وەناو هێز و وەناو روحالقودوس و وەگەرد دڵنیایی کامڵ وه پێدان رەسێ، ئیوه زانين که وه خاتر ئیوه رێ رەوشتمان وهناودان چوی بی.
وەلێ ئیمه ڕێیل نادرسێ و شاریایەو نایمنەسه لا. ئیمه فێڵبازی یا دەسەژێیەی ناو کەڵام خودا قەبوڵ نیەکیمن، وەلێ وەگەرد ئاشکرا وەتن ڕاسی، تەقالا کەیمن له لاێ خودا مورکریاێ وژدان گشتیەکی بویمن.
مەردم وه تالیمی سەریان سڕ مەنوی، چوینکه وه دەسڵاتەو تالیم دیاد، نه جور ماموستایل تەورات.
هەر کەس قسیەیلی شنەفتیاد، له فامێ و جواویلی که دیاد، سەری سڕ مەنیاد.
وەلێ وەناو کەنیسەگه، پیاێگ بی دێو گردویەێ که روح ناپاک داشت. وه دەنگ بەرز هاوار کرد:
نگابانیل جواو دان: «تا ئێرنگه، هویچکەس جور ئی پیا قسیه نەکردیه!»