41 سزاێ ئیمه وه حەقه، چوینکه تاوان کردەوەمانه. وەلێ ئی پیا هویچ خەتاێگ نەکردیه.»
بەڵکەم وه خوین گران قیمەت مەسیح، وه خوینێگ جور خوین وەرک بێ عێب و بی لەکه.
وەختێ پیلاتوس دی که فایده نێری و بەڵکەم خەریکه بوده ئاژاوە، ئاو تواس و دەسیل خوەێ وه نوای جەماێەتەگه شورد و وەت: «مه له خوین ئی پیا هویچ تاوانێ نێرم. خوەدان زانین!»
وەت: «گونا کردمه و بیمەسه بایس خوین بێ گوناێگ.» ئەوانه وەتن: «وه ئیمه چه؟ خوەد زانی!»
جا خوەدان بێەنه دەس خودا. لەنواێ ئبلیس بوسن که ئەوه لەلێدان دەرچود.
وەختێ فەرماندەێ سەربازەگان و ئایەمەگانێ که نگابانی عیسا دیان، زەویه لەرزه و ئەو چشتیله که هەڵکەفت دین، فره رخێان چی، وەتن: «وه ڕاسی ئیه کوڕ خودا بی.»
وەختێ پیلاتوس وه سەر تەخت داوەری دانیشتوی، ژنەگەێ ئیجور پێخامێگ ئەڕاێ کل کرد: «وەگەرد ئەو پیاێ سالحانه کارێ نیاشتو، چوینکه ئیمڕو خەوێگ له باوەت ئەیو دیمه که وەبونەێ ئەو خەوه رەنج فرەێگ کیشام.»
وەلێ ئەواکه سەرزەنشتێ کرد وەت: «زاورد له خودا نیەچود؟ تنیش هایده ژێر هەر ئەو حوکمه!
ئمجا وەت: «ئێ عیسا، وەختێ رەسیده پادشایی خوەد، منیش باره هویرد.»
ئیوه شاێەتین و خودایش خوەێ شاێەته که رێ رەوشتمان وەگەرد ئیوه ئیمانداریل چەنێ موقەدەس و سالحان و بی نەخس بی.
وەختێ خراو دانه پێ، خراوەگه نێادەوپێان و ئەو وەخته که رەنج کیشا، هەڕەشه نەکرد، بەڵکەم هەر ئەوجورە خوەێ سپارده دەس خوداێگ که وه دادپەروەری حوکم کێ.