57 وەلێ پتروس حاشا کرد و وەت: «ژنەگه، مه ئەوه نیەناسم.»
وەلێ ئەگەر وه گونایلمان ئێقرار بکێم، ئەیو ئەمین و دادپەروەره تا گونایلمان بوەخشێد و ئیمه له هەر نادرسیێگ، پاکەو بکێ.
جا توبه بکەن و هەڵوگەردینه لاێ خودا تا که گونایلدان پاکەو بود،
پتروس وه دواره دا ژێرێ و هەر ئەو ئانه کەڵەشیرێگ قویلان.
شەمعون پتروس هەر ئەو جوره که وساوی و خوەێ گەرمەو کردیا، بڕێگ له لێ پرسین: «توی که له شاگردیل ئەیو نید، ئێ بو بید؟» ئەویش دا ژێرێ و وەت: «نه! نیم.»
وەلێ هەر کەس له لاێ مەردم من ڕەد بکێ، وه نوای فریشتەیل خودا ڕەد کریەد.
وەلێ پتروس وه نوای گشتێان دا ژێرێ و وەت: «نیەزانم چه ئویشێ!»
وەلێ هەر که له لاێ مەردمەو مه حاشا بکێ، منیش وه نوای باوگم که ها ئاسمان، حاشاێ کەم.
وه ئی وەخته، کەنیزێگ وەناو ڕوشنای ئاگرەگه پتروس دی، چەو بڕیە پێ و وەت: «ئی پیایشه وەگەرد ئەوه بی.»
کەمێگ تر، یەکیگتر دیەێ، وەت: «تنیش یەکی له ئەوانەیدە.» وەلێ پتروس وەت: «پیاگه، من وەگەرد ئەوانه نیم.»