42 «باوگه، ئەگەر خاست تو ئیەسه، ئی جامه له لێم دویرەو که؛ وەلێ نه وه خاست من، بەڵکەم خاست تو بکرێ.»
ئمجا قێرێگ چیه نواتر، وه دەمەو کەفته بان زەوی و دوعا کرد: «ئێ باوگم، ئەگەر بود، ئی جامه له لێم دویرەو که؛ وەلێ نه وه خاست مه، بەڵکەم خاست تو وه جێ باێد.»
وه دواره عیسا چی و دوعا کرد: «باوگم، ئەگەر ڕێیگ تر نیه بێجگه ئیه که وه ئی جامه بخوەم با خاست تو بکرێ.»
ئەوه ئیجوره وەت: «ئەبا، باوگه، گشت چشتێ ئەڕا تو بود. ئی جامه له لێم دویرەو که، وەلێ نه وه خاست مه بەڵکەم وه خاست خوەد.»
جا عیسا وه پتروس وەت: «شمشێرەگەد غەڵافی که! ئێ له جامێ که باوگ ئاسمانی داسه پێم نەبایه بخوەم؟»
عیسا جواو دا: «ئیوه نيەزانين داواێ چه کین! تویەنين وه ئەو جامه که وه ئی زویه مه نوشم، بنوشین؟» وەتن: «تویەنیمن.»
من له خوەمەو نیەتویەنم کارێ بکەم، هەر ئەوجورە که شنەفم داوەری کەم، داوەریەگەم دادپەروەرانەس، چوینکه داواێ خاست خوەم نیەکەم، بەڵکەم هامه شون خاست ئەیو که کلم کردێه.
چوینکه له ئاسمانەو هاتمەسه خوار، نه ئەڕا ئەنجام خاست خوەم، بەڵکەم ئەنجام خاست ئەیو که کلم کرد.
عیسا وەپێان وەت: «خواردەمەنی مه ئیەسه که خاست ئەیو که کلم کردێه وه جا بارم و کارەگەێ تەمام بکەم.
جا وه دواره وازه لێان هاورد و چی ئەڕا سێیەم جار هەر ئەو دوعا وەتەو.
پادشایی تو باێد. خاست تو هەر ئەو جوره که وه ئاسمان کرێید، وه مل زەویش بکرێید.
هەر ئەو وەخته، عیسا جار دا: «ئێ باوگه، خاون ئاسمان و زەوی، سپاسد کەم که ئی چشتەیله، وه زانیاریل و ئایەمیلێگ که فام دێرین شاردیدەسەو ئەڕا مناڵیل بویچگ ئاشکراێ کردیده.
بەڵێ، باوگه، چوینکه خوەشنودی تو وه ئیه بی.
عیسا وەت: «باوگه، ئیانه بوەخش، چوینکه نیەزانن چه کەن.» ئمجا ئەڕا بەشەو کردن دڵنگەگان عیسا وەناو خوێان تیرپشک خستن.
وەختێ دیمن قانێ نیود، وازه لێ هاوردیم و وەتیم: «با هەر چی خاست خوداوەنده، بکرێ.»