8 «وه یا کام ژنه که ده سکەێ نقره بیاشتود و وەختێ یەکی وه ئەوانه گوم بود، چراخێگ ڕوشن نەکێد و ماڵەگه گزێ نێید و تا نوینیدیەو دەس له وشکانن هەڵنەگرێ؟
چوینکه کوڕ ئنسان هاتێه تا ئەوانه که گوم بینه پەێا بکێد و نجات بێید.»
مه پەسیل تریش دێرم که هن ئی گەلەخانه نین. ئەوانیش باێه بارم و ئەوانیش گوش دەنه دەنگم. ئمجا بونه یەێ ریەن و یەێ شوان.
نه تەنیا ئەڕا ملەت، بەڵکەم ئەڕاێ جەم کردن و یەکی کردن ڕوڵەیل خودا که تەفرتوینان.
ئەیو هات و مزگانی ئاشتی و سڵامەتی وه ئیوه که دویر بین و وه ئەوانه که نزیک بین، جار دا.
هویچکەس چراخێگ ڕوشن نیەکێ تا بنێدەێ ژێر سەوەتەێگ، بەڵکەم نێدێ بان چراخدان تا ڕوشنایی بیده گشت ئەوانه که هانه ناو ماڵەگه.
وەپێدان ئویشم، هەر ئیجوره ئەڕا یەێ گوناکار که توبه کەید، جەشن و شادی گەوراترێگ وه ئاسمان بەر پا بود تا ئەڕا نەوەد و نو ئایەم سالحانه که هەوەجی وه توبه نێرن.
جا وەختێ دێیەو، ڕەفیقەیل و هاوساگانێ چڕێد و ئویشێ: ”وەگەردمەو شادی بکەن، چوینکه سکه گوم بویەگەم دیمەو.“
قێر فرەێگ له لێان که وەرجەوە جادوکەری کردیان، کتاویلێان گردەو کردن و وه نوای چەو گشتیەکی سزاننێان. وەختێ نرخ کتاوەگان حساو کردن، پەنجا هەزار سکەێ نقره بی.