25 وەختێ ساێو ماڵ هەڵسێد و دەرەگه بەسێ، وه دەیشت مینین و دەر کوتین و ئویشین: ”گەورەم، دەرەگه ئەڕا ئیمه واز بکه!“ وەلێ ئەوه جواو دەێ: ئیوه نیەناسم؛ نیەزانم هن کورەین.“
وەلێ ئەوه ئویشێ: ”ئیوه نیەناسم؛ نیەزانم هن کورەین. له مه دویرەو بکەفن، ئێ خراوکاریل!“
«ئیه چوینه که وەپێم ئویشین گەورەم، گەورەم، وەلێ وه ئەو چشته که ئویشم گوش نیەتەکنین؟
ئمجا وه ئەوانه که هانه لاێ چەپی ئویشێ: ”ئێ ئیوه که لانەت کریاینه، له لێم دویرەو بون و بکەفنه ناو ئاگر ئەبەدی که ئەڕا ئبلیس و فریشتەگانێ گورجەو بیه،
چوینکه ئیوه زانين که وەشون ئەوه، وەختێگ که تواس بوده میراتیخوەر ئەو بەەرکەته، ڕەدکریا. چوینکه دەرفەتێگ ئەڕا توبه پەێا نەکرد هەرچەن وەگەرد ئەسر چەو وەشونێ بی.
چوینکه خودا وەناو کتاو ئەشعەیاێ پەێخەمەر فەرمایش کێ: «له وەخت پەسەن خوەم، گوشە لێد دام وەناو ڕوژ نجات، مەیەتد دام.» ئەوەسه، ئێرنگه وەخت پەسەن خوداس؛ ئەوەسه، ئیمڕو ڕوژ نجاته.
جا کاریلێ که شایسەێ توبه بود ئەنجام بێەن، له لاێ خوەدان نویشن: ”ئێبراهیم پەێخەمەر باپیرمانه.“ چوینکه وەپێدان ئویشم، خودا تویەنێ له ئی کوچگیله ڕوڵەیل ئەڕا ئێبراهیم درس بکێ.