11 وه ئەوره ژنێگ بی که روح ناپاکێگ هەیژده ساڵ عەلیلی کردوی. پشتێ چەمیاێ و هویچ جورێگیش تویەناێ ڕاسەو بین نیاشت.
هەر ئیجوریشه قێرێ له ژنیل که وه روحیل شەڕئاشو و نەخوەشێ شەفا پەێا کردوین وەگەردیەو بین: مریەم ماروف وه مەجدەلیه که هەفت دێو له لێ دەر چوین،
جا نەبایه ئی ژنه که له نەتەوەێ ئێبراهیمه و شەیتان هەیژده ساڵه گیرودەێ کردێه، وه ڕوژ شەبات وه ئی گیرودەیه ڕزگار بکرێ؟»
وەختێ عیسا پا ناده ناو ساحل، بەرخوارده پیاێگ که هن ئەو شاره بی و تویش دێو بی که ماوەێ فرەێگ دڵنگ نەکردویه وەر و وەناو ماڵ زنەیی نەکردوی، بەڵکەم وەناو قەوریل مەنیاد.
پیاێ که وه موجزه شەفا گردوی، فرەتر له چل ساڵ داشت.
وه ئەو ناوه، ژنێگ بی دوانزه ساڵ تویش خوینریژی بی و هەر چەن گشت دارایەگەێ خەرج تەبیبیل کردوی، وەلێ کەسێگ نەتویەنستوی خاسیەو بکێ.
عیسا له باوگی پرسی: «چەن وەخته ئیجورەسه؟» جواو دا: «له مناڵیەو.
وه ئەو وەخته چەن نەفەر، پیاێگ که له زگ داڵگێ شەل هاتویه دنیا، هاوردیان؛ ئەوانه هەر ڕوژ لەلاێ دەروازەێ مابەد که وەپێ وەتیان ’دەروازەێ ڕەنگین‘، هیشتیانەێ ئەوره تا له کەسیلێگ که هاتیانه ناو مابەد سەدەقه بگرێ.
عیسا وه سەرئانسەر جەلیل گەردیاد و وەناو کەنیسەگانیان تالیم دیاد و خەوەر خوەش پادشایی خودا جار دیاد و هەر ژان و نەخوەشێگ که وەناو مەردم بی شەفا دیاد.
وەختێ عیسا دیەێ، چڕێی لاێ خوەێ و وەت: «ژنەگه، له نەخوەشیەگەد شەفا گردێ!»
وەختێ ئی کاریله شرو بود، ڕاس بوسن و سەردان بگرنه بان، چوینکه ڕزگاریدان نزیکەو بیه!»