29 وەلێ مریەم، وه شنەفتن ئی قسیەیله فره پەشێو بی و وەگەرد خوێەو فکر کرد ئیه چوی سڵامێ بی.
وه ئەو وەخته که پتروس ماتێەو بردوی و وه ماناێ رویاێگ که دوی فکر کردیاد، ئەو پیاێله که کورنلیوس کلێان کردوی، ماڵ شەمعون پەێا کردن و وسانه دەم دەر ماڵەگەێ.
کورنلیوس وه ترسەو چەو بڕیە پێ و وەت: «بەڵێ، خوداوەند!» فریشته وەت: «دوعایل و سەدەقەیلد جور یادگاری بەرزەو بینەسه دەرگاێ خودا.
وەختێ زەکەریا ئەوه دی، ماتێەو برد و ترس گشت گیانێ گرده وەر.
ئمجا وەگەردێان کەفته ڕێ و چینه ئەڕا ناسره و قسیەیان گرده گوش. وەلێ داڵگێ گشت ئی چشتیله وه دڵ خوێەو هیشتیاد.
وەلێ مریەم، ئیه گشتێ وه خاتر سپاردیا و وەناو دڵ خوەێ وه پێان فکر کردیا.
هەر کەس ئی قسیەیله شنەفتیاد، وه دڵ خوێەو وەتیا که: «ئی مناڵه بوده چ کەسێگ؟» چوینکه دەس خوداوەند وەگەردیەو بی.
جا شاگردیل وەناو خوێان شرو کردنه قسیه و باس و وەتیان: «وەگەرد خوەمان هویچ نانیگ ناوردیمنه.»
فریشتەگه چیه لاێ و وەت: «سڵام وه تو، ئێ ئەو کەسه که خودا وەپێ نەزەر کردێه. خوداوەند ها گەرد تو.»