1 عیسا زانست که زانایل فرقەێ فەریسی شنەفتنه که عیسا فرەتر له یەحیا شاگرد دێرێ و خوسڵ تەعمید دەێ،
جا شاگردەگانێ هاتنه ئەڕا لاێ یەحیا، وەپێ وەتن: «ماموستا، ئەو کەسه که له ئەو لاێ چەم ئوردون وەگەرددەو بی و توی ئەڕاێ شاێەتی دای، ئێرنگه خوەێ تەعمید دەێ و گشتیەکی چنه ئەڕا لاێ.»
جا وەشونێ، عیسا و شاگردیلی چینه ئەڕا ئاواییل ناوچەێ یەهودیه. عیسا ئەڕا ماوەێگ وەگەرد شاگردیلێ مەنه ئەوره و خوسڵ تەعمید مەردم دیاد.
چوینکه ئیمه بانگەوازی خوەمان نیەکیم، بەڵکەم بانگەوازی عیسا مەسیح کەیمن که خوداوەنده، له خوەمان تەنیا وەبونەێ عیسا، ئەویش تەنیا وه پێ خزمەتکاردان قسیه کەیمن.
ئنسان یەکم له خوڵ زەویه؛ ئنسان دویم له ئاسمانه.
هویچکام له فەرمانرەوایەێل ئی دەورانه ئی زانیاریه نەفامین، چوینکه ئەگەر ئەوه بفامیان، خوداوەند جەڵاڵ نیەکیشیانی سەلیب.
ئیوه ئەو پێخامه زانین که خودا ئەڕا قەوم ئێسرائیل کل کرد، له ڕێ عیسا مەسیح که خوداوەند گشته، مزگانی ئاشتی و سڵامەتی جار دا.
له بان بەتیه و له بان ڕانێ ناوێگ نویسریاس: ’شاێ شاێیل و خوداوەند خوداوەندیل.‘
برایلم، ئیوه که وه خوداوەندمان عیسا مەسیح، خوداوەند جەڵاڵ ئیمان دێرین، له بین ئایەمیل دوچەوەکی نەکێن.
چوینکه ئیمڕو وەناو شار داود پادشا، نجات دەرێگ ئەڕادان هاته دنیا. ئەوه خوداوەند مەسیحه.
جواو دان: «خوداوەند وەپێ هەوەجی دێرێ.»
ئەگەر کەسێ له لێدان پرسی: ”ئەڕا چه وازێ کین؟“ بویشن: ”خوداوەند هەوەجیه پێان دێرێ.“»
جا تو، ئێ ڕوڵەم، وەپێد ئویشن پەێخەمەر خوداێ هەربەرز؛ چوینکه کەفێده نوای خوداوەند تا ڕێ ئەڕاێ گورجەو بکێد،
وەختێ عیساێ خوداوەند چەوێ کەفته ژنەگه، دڵی ئەڕاێ سزیا و وەت: «گیره مەکه.»
وەگەرد ئی پێخامه کلیان کرده ئەڕا لاێ عیساێ خوداوەند تا له لێ بپرسن: «تو هەر ئەوەیده که باێه باێد، یا چەوەڕێ یەکیگ تر بویمن؟»
چوینکه مەسیح مه کل نەکرد تا تەعمید بێەم بەڵکەم تا مزگانی بێەم، وەلێ نه وه قسیەیل زیرەکانه و له ڕوی زانیاری، نەخواێ هێز سەلیب مەسیح پویچەو بود.