1 «ئی هەمگه چشتیله وەپێدان وەتم تا له ئیماندان نەکەفین.
هەر ئیجوره، «کوچگیگ که سەوەو زەوی خواردن بود و تاش کەمەرێگ که بایس کەفتن بود.» ئیانه دەنه زەویا چوینکه له کەڵام خودا گوش نیەتەکنن، هەر ئەوجورە که ئەڕا ئی کاره دیاری کریانه.
وەلێ چوینکه وەناو خوەێ ریشه نێری، تەنیا قێر کەمێگ دەوام تیەرێ. وەختێ وەبونەێ کەڵام، تویش بەرد یا عەزاو تێ، زویزی له ئیمان کەفێ.
وەلێ ئیانه وەپێدان وەتمه تا ئەوسا که وەخت هەڵکەفتنێان رەسێ، بارینه هویردان که مه ئاگاداردان کردم. مه له سەرەتاوه ئی چشتیله وەپێدان نەوەتم، چوینکه خوەم وەگەرددانەو بیم.
وه ئەو وەخته قێر فرەێگ وه ئیمانێان هەڵوگەردیەن، وه یەکترەکی خێانەت کەن و قینێان له یەکترەکی تێ.
خاسه که گوشت یا شراو نەخوەێ یا کارێگ نەکێ که بوده بایس کەفتن براگەد.
جا وه پێان بەرخوارد. وەلێ عیسا وەته پێان: «یەێ پەێخەمەر وه هویچ شونێگ بی حرمەت نیه بێجگه وەناو شار و ئاڵ ماڵەگەێ خوەێ!»
خوەش وه حاڵ کەسێگ که وه من شک نەکەی.»
ئی قسیەیله وەپێدان وەتمه تا شادی مه وەناودان بود و شادی ئیوه کامڵەو بود.
تا خاسترین چشت بناسین، تا ئەڕا ڕوژ هاتنەوەێ مەسیح، پاک و بی نەخس بوین و