14 وەلێ وەختێ کەسێگ خەڵەتێی، هەواوهەوەس خوێه که گولێ دێ و خیدێ دام.
ئیوه یاێ گردین که باێه ئەو ئایەم کویەنەدانه له وەردان دەر بارین که هن شێوەێ زنەیی جاراندانه و له ڕێ مەیلیل فریوکارانه گەنیاس.
وەلێ هەر چی له دەمەو تێدە دەیشت، له دڵەو دەێده دەیشت و ئیەسه که ئایەم ناپاکەو کەی.
بەڵکەم هەرچێ ڕوژه، تا وەختێگ که وەپێ ئویشرێ ’ئیمڕو‘ یەکترەکی هان بێین، تا هویچ کەسێگ له ئیوه وه فێڵ گونا، دڵڕەقەو نود.
جا ئێ ئەو چشته که خاسه ئەڕا من بیه بایس مەرگ؟ هەراێهەر! گونا بی که له ڕێ ئەو چشته که خاسه، مەرگ وەناو من هاورده دی تا ویجوره گونا، گونا بینی مالوم بود و له ڕێ حوکم شەریعەت خراوی گونا مالوم بود که چەنێ بی ئەنازەس.
وەلێ مه وەپێدان ئویشم، هەر کەس وه شاوەتەو بنوڕیده ژنیگەو، هەر ئەو ئانه وەناو دڵ خوێەو وەگەردیەو داوانپێسی کردێه.
چوینکه گونا له ڕێ حوکم شەریعەت دەرفەت پەێا کرد، فریوم دا و له ڕێ ئەوه مه دا وەر کوشت.
ئیانەسه که ئایەم ناپاکەو کەن، نه نان خواردن وه دەسیل نەشوریای!»
ئمجا روح خودا عیسا برد وەرەو بیاوان تا ئبلیس ئەزمونێ بکێ.
هویچکەس وەختێ خەڵەتێ، نویشێ: «ئیە خوداس که مه خەڵەتنێ،» چوینکه خودا وەگەرد هویچ خراویگ نیەخەڵەتێ و هویچ کەسێگیش نیەخەڵەتنێ.
جا هەواوهەوەس که ئێمڵه بود، گونا تیەرێده دنیا و گونایش وەختێ حساوی گەورا بود، مەرگ وه بار تیەرێ.