11 وه بونەێ ئیه که خوەر وەگەرد تین بسزنێگ هەڵتێد و گژگیا وشکەو کێ، گوڵەگەێ ڕشێیده خوار و ڕەنگینیەگەێ له بین چود. هەرئیجوره دەوڵەمەنیش له ناوڕاس کاریلێ، له بین چود.
وەلێ وەختێ خوەر هەڵات سزیان، چوینکه ریشه نیاشتن وشک بین.
وەلێ وەختێ خوەر هەڵات سزیان. چوینکه ریشه نیاشتن، وشک بین.
وەختێگ گەورەێ شوانیل ئاشکرا بود، تاج جەڵاڵێگ که له بین نیەچود، گرین.
ئەڕا میراتیێگ که له بین نیەچود و بی لەکەس و نیەسیسێید که ئەڕا ئیوه وەناو ئاسمان نریاسه لا؛
ئەوانه که سودێان له ئی جهانەسه، جوری بون که چماێ دڵ نەوەسانەسەپێ. چوینکه وێنەێ ئی جهانه دێرێ له بین چود.
جا ئەگەر خودا گژگیای دەیشت که ئیمڕو هەس و بانان فڕه دریده ناو تەنویرەو، ئیجوره دایپوشنی، ئێ کەم ئیمانیل، فرەتر دانیەپوشنیدەدان؟
وەتیان: ”ئیانه که ئاخرسەر هاتن تەنیا ساتێگ کار کردنه. تنیش وەگەرد ئیمه که سەختی و گەرماێ ڕوژ کیشایمنه، کردێدەسەمانه یەکی!“