له لاێ عیسا مەسیح، ئەو شاێەت ئەمینە و یەکم زگ له ناو مردگیل و فەرمانرەواێ پادشایل زەوی، وه ملدانەو بود. وه ئەیو که ئیمەیش دوس دێرێ و وەگەرد خوین خوەێ ئیمه له گونایلمان ڕزگار کردێه و
مەسیحیش لەشون ئەوه که یەێ جار قوروانی بی تا گونایل قێر فرەێگ بگرێده سەر شانێ، دویم جار ئاشکراوه بود، نه ئەڕا پەرچەو کردن گونا، بەڵکەم تا ئەوانه که وه تاسەوه چەوەڕێ ئەوەن، نجات بێید.
جا ئیجور بەیت تازەێگ خوەنن که وەتیاد: «توی شایسەێ گردن تومارید و شایسەێ واز کردن موریلێ، ئەڕا ئیه که سەر بڕیاێد و وەگەرد خوین خوەد ڕزگاری مەردم له هەر هوز و زوان و قەوم و ملەتێگ، ئەڕا خودا سەندی؛
هەر ئەو عیسا مەسیحه که گیان خوەێ ئەڕا ئیمه دا تا له هەر خراوێگ ڕزگارمان بکێد و قەومێگ ئەڕا خوەێ پاکەو بکێد که هن خوەێ بون و ئەڕا کاریل خاس غیرەت بیاشتون.
چەنێ فرەتر، خوین مەسیح که له ڕێ ئەو روح ئەبەدیه خوەێ بی نەخس وه خودا پیشکەش کرد، وژدان ئیمه له کاریل وەدەرد نەخوەر پاکەو کەید تا که خزمەت خوداێ زنی بکێم!
چوینکه ئەو وەخته که موسای پەێخەمەر هەر کام له حوکمیل شەریعەت وه گشت قەومەگە جار دا، خوین گوریل و بزنیل گرد و وەگەرد ئاو و خوری سویەر و پەلیل دار زوفا، هەم وەبان خود تومار و هەم وەبان گشت قەومەگه پاشی