ئەوجورە که وەناو تەورات نویسریاس: «مه تو کردمەسه باوگ ملەتیل فرەێگ.» له وەر چەو خودایش ئیجورەسه، خوداێ که ئێبراهیم وەپێ ئیمان هاورد، خوداێ که مردگیل زنیەو کەێ و چشتیلی که نیەن، تیەرێده دی.
«ئێ خوداوەند و خوداێ ئیمه، تو شایسەێ که جەڵاڵ و عزەت و هێز، پێشکەش بوده پێد، چوینکه تو گشت چشتێگ وه دی هاوردی و گشت چشتێگ وه خاست توی درسکریا و وه دی هات.»
«ئێ پیاێل، ئەڕا ئیجوره کەین؟ ئیمەیش جور ئیوه، ئایەمیم. ئیمه مزگانی دیمه پێدان که له ئی چشتیل پویچه دەس بکیشن و ڕوی بارینه خوداێ زنی که ئاسمان و زەوی و دەریا و هەر چی که ها ناوێ، وه دی هاوردێه.