17 وەلێ ئەگەر هەر ئەوجورە که وەشون سالحان وه حساو هاتن وه وەسلەێ مەسیحیم، مالوم بود که ئیمیش گوناکاریم، ئی ئیه وه ئەو ماناسه که مەسیح خزمەتکار گوناس؟ هەڵبەت نەخیر!
ئیوه زانین که ئەیو ئاشکرا بی تا گونایل لا بوی. وەناو ئەیو هویچ گوناێگ نیه.
ئیمه خوەمان جویلەکە هاتیمنەسه دنیا و ’ناجویلەکەێ گوناکار‘ نیمن،
جا چه؟ ئیەک ئێسرائیل ئەو چشته که وەشونێ بی، وه دەس ناورد. هەڵوژاردەگان وه دەس هاوردن، وەلێ ئەو باقی تویش دڵڕەقی هاتن.
خزمەتکار شونیل موقەدەسه، یانێ ئەو دەوار ڕاسەکانیەسه که خوداوەند هەڵێدا، نه ئایەمیزاێ.
جا ئێ شەریعەت ها له ڕوی وه ڕوی وادەیل خودا؟ هەراێهەر! چوینکه ئەگەر شەریعەتێگ دریاوی که بتوانستیا زنەیی بوەخشێ، ئمجا وەڕاسی سالح بوین له ڕێ شەریعەتەو هاتیاده دی.
وەلێ وەختێ کیفا هاته شار ئەنتاکیه، له نوای وسام، ئەڕا ئیه که ئاشکرا تاوانبار بی.
چوینکه وەپێدان ئویشم که مەسیح ئەڕا ئیه که ڕاسی خودا نیشان بێی، بیه خزمەتکار خەتەنه کریایل یانێ هەر ئەو جویلەکەیله تا وادەیلێ که وه باپیریلمان دریاوی، مور بکێ و
بێ گومان نه. ئەگەر نه خودا چوی تویەنسیا ئی جهانه داوەری بکێ؟
بێ گومان نه! تەنانەت ئەگەر گشت ئایەمیلیش دروزن بون، خودا ڕاس ئویشێد! هەر ئەوجورە که وەناو کتاو زەبور نویسریاس: «تا توی وەناو کەڵام خوەد وه حەق بوید و وەختێ داوەری کریەید، بێدەو.»
مریەم کوڕێ تیەرێ و توی ناوێ نێده عیسا، چوینکه ئەیو قەوم خوەێ له گونایلێان نجات دەێ.»
ئەوه تێد و باخەوانەگان نابود کەی، باخەگەیش سپارێده کەسیلێ تر.» وەختێ ئیه شنەفتن، وەتن: «خودا نەکێ!»
وەلێ دویر له گیانم که مه وه چشتێ شانازی بکەم بێجگه وه سەلیب خوداوەندمان عیسا مەسیح، که وه وەسلەێ ئەوه، جهان ئەڕا مه وه سەلیب کیشریا و مه ئەڕاێ جهان.