وەلێ وەختێ له ڕوی وسان و خراو دانه پێ، وه نیشانەی ئیه که ئاگر خەزەو خودا باێده مل سەریانەو، توز بەتیەگەێ تەکان و وەت: «خویندان وه مل خوەدان! من بێتاوانم. له ئیەولا، چمه ئەڕا لاێ ناجویلەکەیل.»
عەزاویلێگ که کیشامه و رەنجیلێ که دیمه، دیده و له ئەو چشته که له شاریل ئەنتاکیه، قونیه و لستره وه سەرمەو هات و عەزاویلێگ که و مه رەسێ، خاس ئاگاداری. وەلێ خوداوەند مه له ناو گشت ئەوانه دەراورد.