42 وەختێ پولوس و بەرنابا له کەنیسه چیانه دەیشت، مەردم لاڵکیانه پێانەو که شەبات وەرەڕوی له باوەت ئی چشتیله ئەڕاێان قسیه بکەن.
«جا بزانین که نجات خودا وه لاێ ناجویلەکەیل کل کریاس و ئەوانه گوش دەنه لێ!»
ئەوانه له پرجەوه ڕەد بین و ڕەسینه شار ئەنتاکیەێ پیسیدیه. وه ڕوژ شەبات که هەر ئەو شەمەێ موقەدەس جویلەکەیله، چینه ناو کەنیسه و دانیشتن.
جا زویزی کل کردمه شوند، تنیش لوتف کردی هاتێ. ئێرنگه گشتمان لەلاێ خوداوه گورجیم تا گوش بیمنه هەر چی که خوداوەند فەرمایش کردێەسه پێد.»
وەلێ قێر فرەێگ که یەکمینن، بونه ئاخر و ئاخریەگان بونه یەکم!
عیسا فەرمایش کرد: «وای وه حاڵد، ئێ شار خورەزین! وای وه حاڵد، ئێ شار بەیتسیدا! چوینکه ئەگەر موجزەیلێگ که وەناو ئیوه کریا وەناو شاریل سور و سیدون بکریاد، مەردم ئەوره هەر وه زویەو جل و پەڵاس ئازیەتی کردیانه وەر و لەناو خوڵەکەو و توبه کردیان.
وەختێ عیسا داشت ئی قسیەیله ئەڕاێان کردیا، وەناکاوه یەکی له سەروکیل کەنیسه هاته ئەڕا لاێ و له نوای زرانی دا زەوی و وەت: «دویەتەگەم هەر ئیسه مرد. وەلێ تو بەو دەس بنه ملێ که زنیەو بود.»