5 بله هَگو نَحَقیا مَ حَق بونا خدا نیشان دِدَت، اَم دِبی چه بِژِن؟ اَم بِژِن خدا ظالِمَ گو غَضَبه مَ دِگَت؟ اَز بینا انسانا قِسَ دِگَم.
5 Lê eger neheqiya me rastdariya Xwedê nîşan dide, em çi bêjin? Ma Xwedê neheq e ku xezeba xwe bîne ser me? – Ez wek mirovan dibêjim. –
5 Lê heger neheqîya me heqîya Xwedê dide kʼifşê, em çi bêjin? Wekî usa ye Xwedê neheq e, ku xezebê tîne serê me? (Bi merivayî xeber didim).
5 Ле һәгәр нәһәԛийа мә һәԛийа Хԝәде дьдә кʼьфше, әм чь бежьн? Ԝәки ӧса йә Хԝәде нәһәԛ ә, кӧ хәзәбе тинә сәре мә? (Бь мәрьвайи хәбәр дьдьм).
اَز بَر خاطره وان گِماسیه گو وَ بَر خاطره طبیعتا خو هَیَ، بِ کلیمه انسانی گَل وَدا قِسَ دِگَم. چون هَ وِسا گو وَ اَندامه بَدَنا خو بینا خُلاما بُ پیسیتی و شُله خِرابَ گو دِبِرنَ بُ آلیه شُله خِرابَ زِدَتِر، پِشکِش گِر، نَهَ ژی اَندامه بَدَنا خو بینا خُلامَگه بُ صالِح بونَگه گو دِبَتَ بُ آلیه مُقدس بونه، پِشکِش گَن.
گَلی بِرایا، بِهلِن گو اَز ژه ژیانا انسانا مَثَلَگه بُ وَ بِژِم. چه کَس نِگاریت حتا اَو عَهدا گو بَشَری دانایَ و رَسمی بویَ، باطل گَت آن ژی دِشدَگه له زِدَ گَت.
ما اَز وان قِسانَ بِ فِکره بَشَری دِبِژِم؟ ما شِریعَت ژی وِسا نابِژیت؟
بَجا اَم چه بِژِن؟ آنی شِریعَت گُنَهَ؟ حاشا! بِ وه حالی هَگو شِریعَت چِنَبا، مِن گُنَه ناس نَدِگِر. چون هَگو شِریعَته نَگُتِبا گو: «طمعه نَگَ.» مِن نَدِگاری اَز بِزانِم گو طمع گِرِن چیَ.
بَجا اَم راستا اَو دِشدا گو ابراهیم پِیغَمبَر اینا دَست چه بِژِن، هَمَن اَو ابراهیمه گو گورَیَگی جسمه جَدّه مَیَ؟
بله بَر خاطره دله تَ یه بینا بَری و به تَوبَ، تِ بُ رُژا غَضَبه بوخو غَضَبه خِر دِگَی، وه رُژا گو قضاوتا خدا یا عادل دیه آشگَرا بیت.
اَی اَسمان، سَر وی شادیه بِگَ! اَی مِرُوِت مُقدس و رسول و پِیغَمبَر شادیه بِگَن! چون گو خدا تُلا وَ ژه وی اِستاندیَ.»
اَوان اِستِرانا خُلامه خدا موسی و اِستِرانا وه بَرخِگه دِخاندِن و دِگُتن: «عَظیم و عَجِبِن شُله تَ، اَی خاده خدایه قادرَ مطلق! رِیه تَ عادل و حَقِن، اَی پاشایه مِلَتا.
هَگو مِن بِ نیّته انسانی شَهره اَفِسُسه دا گَل مِرُوه وه شَهری دا گو بینا حیوانه دِرِندَ بون شَر گِر، بُ مِن چه کارَگ تِدا هَبو؟ هَگو مِری ساخ نابِن، «وَرِن اَم بُخُن و وَخُن چون گو اَمه سِبه بِمِرِن.»
گَلی عزیزان، چه جارا تُلا خو چه کَسه نَستینِن، بَلگو اَوه بِهلِنَ هِویا غَضَبا خدا. چون گو تَوراته دا هاتیَ نِویساندِن: «خاده دِبِژیت ”تُل اِستاندِن یا مِنَ؛ اَزه جَزایه بِدَم.“»
بَجا اَم چه بِژِن؟ ما بَر خاطره هِنده گو لطف زِدَ بیت اَم دِبی ناو گُنَهه دا بَردَوام بِمینِن؟
نَهَ اَم دِزانِن گو هَچی دِشدا شِریعَت دِبِژیت بُ وان مِرُوا دِبِژیت گو بِن اَمره شِریعَته دانَ، گو وِسا هر دَوْگ بِتَ گِردان و تواوی دُنیا حُضورا خدادا جیوابه بِدَت.
بله هَگو بِ واسِطا دِرَوا مِن راستیا خدا زِدَتِر شُکوه و جلاله پَیدا دِگَت، بُچی اَز هِشتا بینا گُنَهکارَگه محکوم دِبِم؟
بله خدا مُحبّتا خو راستا مَدا وِسا نیشان دِدَت گو وقته اَم هِشتا گُنَهکار بون، مسیحْ بَر خاطره مَ مِر.
بَجا اَم چه دِگارِن راستا وان دِشدانَ دا بِژِن؟ هَگو خدا گَل مَدایَ، کِیَ گو بِگاریت له ضِدّ مَ بیت؟
بَجا اَم چه بِژِن؟ اَو قَومه گو یهودی نینِن گو دوو صالِح بونه دا نَبون، اَو اینانَ دَست، آنی اَو صالِح بونا گو بِ واسِطا ایمانه یَ؛
بَلگو اَم همو آلیادا نیشان دِدَن گو اَم خِذمَتکاره خدانَ: بِ گَلَک خوراگِرتِنا ناو زَجرادا، ناو زحمتادا، ناو بَلایادا،
بَرخودَنه اَو نَرِحَتیا گو بِ اِرادا خدا بو ناو وَدا مِجِد بویَ باعیثه چه: چه اشتیاقَگ بُ ایثبات گِرِنا به گُنَهیا خو، چه کَربَگ، چه تِرسَگ، چه حَسرتَگ، چه غیرتَگ، چه جَزایَگ! وَ همو آلیادا خو ایثبات گِریَ گو اون وه مَسَله دا به تقصیرِن.
چون هَگو اَو دِشدا گو مِن بوخو خِرا گِر، اَز دیسا چه گَم، اَز ایثبات دِگَم گو تقصیرکارِم.