4 تۆ پاشاى منیت خودایه، تۆی فهرمانی ڕزگاری دهدهیت بۆ یاقوو.
4 تۆ پاشا و خودای منی، تۆی فەرمانی ڕزگاری دەدەیت بۆ یاقوب.
بهڵام خودایه تۆ ههر له كۆنهوه پاشای منی، دروستكاری ڕزگاریت لهناوهڕاستی زهوی.
به ڕۆژ پهروهردگار میهرهبانیهكهی ئاراسته دهكات، به شهویش ستایشی ئهو له لای منه، نوێژێكه بۆ خودای ژیانم.
ئیشۆع كه بینی كۆمهڵهكه ڕادهكهن، له ڕووحه گڵاوهكهی ڕاخوڕی و فهرمووی: “ئهی ڕووحی كهڕولاڵ، فهرمانت پێ دهكهم: لێی وهره دهرهوه و جارێكی دیكه نهچیتهوه ناوی!”
چونكه قهڵغانمان هی پهروهردگاره. پاشامان هی پارساكهی ئیسڕائیله.
ئیشۆع دڵی پێی سووتا و دهستی درێژ كرد، دهستی لێدا و پێی فهرموو: “دهمهوێت. یێگهردببهوه!”
ئهویش هاته پێش، دهستی گرت و ههڵیساندهوه. دهستبهجێ تاكه بهریدا و دهستیكرد به ڕاژهكردنیان.
با ئیسڕائیل به ئافرێنهری دڵخۆش بێت. با ڕۆڵهكانی سیهیۆن به پاشاكهیان شاد بن.
هێزی كردهوهكانی خۆی نیشانی گهلهكهی داوه، بهوهی كه میراتی نهتهوهكانی پێداون.