74 له دهست دوژمنانمان دهربازمان بێت، كه بمانداتێ بێ ترس بیپهرستین،
74 کە ئێمە لە دەست دوژمن ڕزگارمان بێت و بێ ترس ئەو بپەرستین،
چونكه خودا ڕووحی شكستهێنانی پێمان نهداوه، بهڵكو ڕووحی هێز و خۆشویستن و خۆڕاگری.
ئیتر خوێنی مهسیح چهند زیاتره، ئهوهی به ڕووحێكی ئهزهلی بێ كهموكوڕی خۆی پێشكهشی خودا كرد، ئهوهی ویژدانتان له كرداره مردووهكان پێگهرد دهكاتهوه، تاكو ڕاژهی خودای زیندوو بكهن!
ههرگیز مهترسه لهو ئازارانهی وا بۆت دێت. وا ئیبلیس خهریكه ههندێكتان بخاته زیندانهوه، تاكو تاقی بكرێنهوه و ده ڕۆژ تهنگانهتان دهبێت. تا مردن سهرڕاست به، منیش تاجی ژیانت پێ دهبهخشم.
ئهوانهش ئازاد بكات كه به درێژایی ژیانیان له ترسی مهرگ ملكهچی كۆیلایهتی بوون.
چونكه ڕووحی كۆیلهییتان وهرنهگرتووه بۆ ترس، بهڵكو ڕووحی ڕۆڵهیێتیتان وهرگرتووه، كه بههۆیهوه هاوار دهكهین: “بابه! باوكه!”
ڕزگاربوون له دوژمنانمان و له دهست ههموو ناحهزانمان،
بهڵام ئێستا كه له گوناه ئازاد كراون و بوونه كۆیلهی خودا، بهرههمتان بۆ پارسایی ههیه و دهرئهنجامهكهی ژیانی جاویدانیه.
له ستهمی مرۆڤ بمكڕهوه. تا ڕاسپاردهكانت بپارێزم.
ئهو سوێندهی بۆ ئهوڕاههمی باوكمانی خوارد:
ههموو ڕۆژانی ژیانمان به پارسایی و خوداناسی لهبهردهمی.