3 كاتێ مهی تهواو بوو، دایكی به ئیشۆعی وت: “مهییان نییه!”
3 کاتێک شەراب نەما، دایکی بە عیسای گوت: «شەرابیان نییە!»
مهییش دڵی مرۆڤ خۆش دهكات. ڕۆن بۆ درهوشانهوهی زیاتری ڕووی. نانێكه بۆ پتهوكردنی دڵی مرۆڤ.
نیگهران مهبن، بهڵكو با له ههموو شتێكدا داواكاریتان به نوێژ و نزا لهگهڵ سوپاسدا لای خودا زانراو بێت.
خوشكهكان ههواڵیان بۆ نارد و وتیان: “گهورهم، ئهوهتا ئهوهی خۆشتدهوێت نهخۆشه”.
چونكه ئهمه خوێنی منه، كه بۆ پهیمانی نوێ لهپێناوی زۆر كهسدا بۆ گوناهبهخشین دهڕژێت.
ئیشۆع و قوتابییهكانیشی بۆ شاییهكه بانگهێشت كرابوون.
ئیشۆعیش پێی فهرموو: “خانم، چیت لێم دهوێ؟ هێشتا كاتم نههاتووه!”