15 ئێمه به جوویی لهدایكبووین و له نهتهوه گوناهبارهكان نین،
15 «ئێمە بە جولەکەیی لەدایک بووین و لە نەتەوە گوناهبارەکان نین،
چونكه پێشتر ئێمهش گێل و یاخی و گومڕا بووین، بهندهی ههوهس و چێژی جۆراوجۆر بووین، له كینه و ئیرهیی دهژیاین، ئێسكگران، ڕقمان له یهكتری بوو.
ئێمهش ههموو لهوان بووین، له ههوهسهكانی جهستهماندا دهژیاین، به خواستهكانی جهسته و بیرهكانمان دهكرد، وهک ئهوانی دیكه به سروشت ڕۆڵهی تووڕهیی بووین.
كهواته چی؟ ئێمه باشترین؟ نهخێر ههرگیز! چونكه ئێمه جوو و یۆنانیمان تۆمهتبار كرد كه ههردوو لایهن له ژێر گوناهدان،
ههرچهنده منیش هۆم ههیه پشت به جهسته ببهستم. ئهگهر یهكێک وابزانێت هۆی ههیه پشت به جهسته ببهستێت، من لهپێشترم:
بۆیه بهڵێن له باوهڕهوهیه، تاكو بهگوێرهی بهخشش بێت و بۆ ههموو نهوهكه مسۆگهر بێت، نهک تهنها بۆ تهوراتداران، بهڵكو بۆ ئهوانهش كه باوهڕی ئهوڕاههمیان ههیه. ئهوهی باوكی ههموومانه،
پێی فهرمووم: بڕۆ! بۆ دوور دهتنێرم، بۆ نهتهوهكان”.
كه پهڕیشییهكان ئهمهیان بینی، به قوتابییهكانیان وت: “بۆچی ڕابیتان لهگهڵ باجگر و گوناهباران نان دهخوات؟”
“ڕۆڵهی مرۆڤ دهبێت بدرێته دهست خهڵكی گوناهبار، لهخاچ بدرێت و له ڕۆژی سێیهمدا ههستێتهوه”.
ئهگهر داواكارین بێتاوان بین له مهسیحدا، خۆمان گوناهبارین، ئیتر ئایا مهسیح ڕاژهوانی گوناهه؟ حاشا!