2 بایهخ بهو شتانهی سهرهوه بدهن، نهک ئهوانهی لهسهر زهوین،
2 بایەخ بەو شتانەی سەرەوە بدەن، نەک ئەوانەی لەسەر زەوین،
بۆیه ئهگهر لهگهڵ مهسیحدا ههستاونهتهوه، بۆ ئهو شتانهی سهرهوه كۆشش بكهن، لهوێ مهسیح لهلای ڕاستی خودا دانیشتووه.
ئاوڕی دایهوه و به پهتڕۆسی فهرموو: “لهبهرچاوم لاچۆ، ئهی شهیتان! تۆ كۆسپی لهبهردهمم، چونكه بیر له شته خوداییهكان ناكهیتهوه، بهڵكو شتی مرۆڤانه”.
لهسهر زهوی گهنجینه بۆ خۆتان كۆ مهكهنهوه، كه مۆرانه و ژهنگ خراپی دهكهن، دزیش دهیبڕێت و دهیدزێت.
كهواته ئارهزووه جهستهییهكانتان لهسهر زهوی بمرێنن: داوێنپیسی، گڵاوی، ههوهس، ئارهزووی بهد، چڵێسی كه بتپهرستییه،
به خهڵكهكهی فهرموو: “ئاگاداربن و خۆتان له چڵێسی بپارێزن، چونكه ژیانی مرۆڤ به زۆری سامانهكهی نییه”.
پشت به ستهمكاری مهبهستن، پۆز به ماڵی دزراوهوه لێمهدهن. ئهگهر سامانتان زیادی كرد، دڵی خۆتانی پێوه مهبهستن.
پهروهردگار دهفهرمووێت: “لهبهر ئهوهی دڵی به منهوه بهنده، ڕزگاری دهكهم. بهرزی دهكهمهوه چونكه ناوی من دهناسێت.
ئهگهر له سامانی جیهانی دهستپاک نهبن، كێ سامانی ڕهوای به ئێوه دهسپێرێت؟
له دوو لاوه فشارم لهسهره: ئارهزوو دهكهم كۆچ بكهم و لهگهڵ مهسیح بم، ئهمهش زۆر باشتره،