42 “କ୍ରିସ୍ତ ଅର୍ତ ମସିହଦି ବିସୟ୍ତାନ୍ ମିର୍ ଇନିକା ଅଡ଼୍ବିଜିନିଦେର୍ ? ୱାନ୍ ଏ କୁଟୁମ୍ ?” ୱାର୍ ଇର୍ହାର୍, “ୱାନ୍ ଦାଉଦଦି କୁଟୁମ୍ ।”
ଇୟାୱାଜା ଜିହୁଦି, ଅଣଜିହୁଦି, ସୁନ୍ନତ ମାରି ଅସୁନ୍ନତ, ନିଜେଦି ଦେସ୍, ଆଇଦେସ୍, ଗତିମୁରୁଲି ମାରି ଆରେଏମାନି ଲୋକ୍ତି ଲୋଇ ଆମାଇନି ଅଲଗା ସିଲେତ୍ । ମାତର୍ କ୍ରିସ୍ତ ୱିଜେରିମାନୁ ମାନାନ୍ ମାରି ୱାନ୍ ଆଜିନାନ୍ ୱିଜୁୱିଜୁନେ ।
ଇକା ଆଜିନାତ୍ ଜିସୁ କ୍ରିସ୍ତଦି ଡକ୍ରାଦାଦ୍ସିରି ଦର୍କା ଦାଡ଼ି; ୱାନ୍ ଦାଉଦଦି କୁଟୁମ୍ ମାର୍ହାନ୍, ଦାଉଦ ଅବ୍ରାହାମଦି କୁଟୁମ୍ ମାର୍ହାନ୍
ତୋମା ୱାନିଙ୍ଗ୍ ଇର୍ହାନ୍, “ନା ପ୍ରବୁ, ନା ମାପୁରୁ ।”
ନିତନିଏଲ୍ ୱାନିଙ୍ଗ୍ ଇର୍ହାନ୍, “ଏ ଗୁରୁ, ନିନ୍ ମାପୁରୁଦି ମାରିସି, ନିନ୍ ଇସ୍ରାଏଲ୍ତି ରାଜା ।”
ଜିସୁଦି ଆଗ୍ଡ଼ି ନି ୱେନ୍କା ସୋଲ୍ସିମାନି ଲୋକୁ ୱିଜେରେ ନାଣ୍ତ ଆଉଲି ଆଜି ଇନ୍ଡ୍ରେଙ୍ଗ୍ ଆସ୍ତାର୍, ହୋଶାନା, “ଦାଉଦତି ମାରିନ୍, ପ୍ରବୁଦି ଦର୍ତାନ୍ ଏନ୍ ୱାଜିନାନ୍, ମାପୁରୁ ୱାନିଙ୍ଗ୍ ଆସିର୍ବାଦ୍ କିପିନ୍ । ମାପୁରୁଙ୍ଗ୍ ପ୍ରସଂସା ଆପିତ୍ ।”
ଆବେଟ୍ ଡଙ୍ଗାଁଦୁମାନି ସିସୁର୍ କାବାଆଜି ଜିସୁଙ୍ଗୁଁ ମାଡ଼ିସ୍କିଜି ଇର୍ହାର୍, “ନିନ୍ ସତେନେ ମାପୁରୁଦି ମାରିସି ।”
ଜିସୁ ଆବେଟ୍କୁ ସନିୱାଲେ ରିଏର୍ କାଣାର୍ ୱାନି ୱାଲେସର୍ହାର୍ । ୱାର୍ ଆଉଲିଇଜି ଇର୍ହାର୍, “ଏ ଦାଉଦତି ମାରିନ୍, ମାଙ୍ଗିଁ ଦୟା କିଆ ।”
ଜିସୁ ୱେନ୍ବାତାନ୍, ଆର୍ତିଙ୍ଗ୍ ଦାଉଦ ମସିହଙ୍ଗ୍ “ନା ପ୍ରବୁ” ଇଜି ଏନ୍ଦା ଇର୍ହାମାନାନ୍ ? ଇରିଙ୍ଗ୍ ଆତ୍ମା ୱେର୍ନିମାଣାନ୍ ୱାନ୍ ରାସ୍ତାମାନାନ୍,